Bez dźwięku...

            Wietrznie i deszczowo. Lubię tak, bez żadnego powodu. Dawniej wydawało mi się, że robię na złość tym, którzy tylko słońce i gorąco. Najgoręcej. A ja na przekór. Ale sam przed sobą muszę przyznać, że zwyczajnie lubię deszcz o szyby i wiatr. Rozgrzeszam się wtedy ze swoich zamyśleń, wiesz? Patrzę w zadeszczone szyby i w każdej kropli widzę świat wnętrza pokoju. Biurko, świeczkę i krąg światła ją otaczający. Mogę zobaczyć nawet siebie. Obrazy przenikają się. Ten na szybie z kroplami i z tym, co na zewnątrz. Potrójna rzeczywistość. Niejednoznaczność. I do tego zamyślenia są potrzebne. Bo zawsze są potrzebne w takiej godzinie. Kto tego nie wie, uboższy jest o światy wymyślone. O setki żyć, które mogłyby żyć w jego myślach. Zamieszkać w sobie. A potem może opowiedzieć. Może, bo czasem lepsze jest milczenie. A czasami najlepszy jest szept. Mówisz, że bzdurzę? Może. Tak sobie szeptam, kiedy za oknem wiatr i deszcz. Tak sobie szeptam, kiedy świeczka. Ale spójrz, mam skrzypce. Opowiem Ci o nich, bo nie znasz tej historii. Każda opowieść zaczyna się od słów „kiedyś”. I ta, tak się zacznie. Kiedyś było spotkanie. Ludzie siedzieli przy stole i rozmawiali. Poważne rozmowy i dym papierosowy przenikały się i gryzły. Nie, nie nikt się nie kłócił. Nad trumną nie powinno się kłócić, bo jeszcze nie ściągnięto prześcieradeł z luster. Nie wytarto jeszcze łez i nie wypito ostatniego toastu za tego, który odszedł. Wyciągnięto rzeczy. Leżały na stole tak bliskie, a takie już obce. Leżały też skrzypce obok starych fajek i ułamanego scyzoryka. Nikt nie chciał tych rzeczy. Trzeba wyrzucić, padły mądre słowa. A może spalić? Po co komu skrzypce, które są zepsute. Stare toto, tanie, nie nada się do czegokolwiek. A ja położyłem palce na skrzypcach i wydawało mi się, że są ciepłe. Pewnie nie były, ale za oknem wiał wiatr i padał deszcz. Kto wie, co może się stać? Więc dostałem skrzypce. Zepsute, stare, nieme. Mają piękną barwę w świetle świecy. Mają piękny kształt, po którym lubię przeciągnąć palcem. Lubię je, bo i one mnie lubią. Nie wymagamy od siebie wiele. Trochę zainteresowania i czułości. Trochę droczenia się i trochę podziwiania. One nie mówią i ja milczę dotykając ich. A skrzypce nawet nieme i zepsute trzeba dotykać czule. Bo przecież mieszka w nich dotyk tego, który umiał wydobyć z nich kiedyś głos. Drewno pamięta dotyk spoconej dłoni. Drewno pamięta. Niech więc i mnie zapamięta. Niech żyje okruch mnie w słojach drzewa zamienionego w skrzypce. Co z tego, że nigdy nie przemówi. Klamka też nie przemówi, a przecież spotykają się na niej nasze dotknięcia. Nasza niecierpliwość, nasz bieg do innych spraw. Zostawiamy cząstkę siebie w naszych rzeczach tak beztrosko, jakby były martwe. Nic nie znaczące. A przecież kochaliśmy, płakaliśmy, złościliśmy się i śmialiśmy przy nich, na nich, w nich. Obdarzaliśmy dotykiem i słowem. Nasączaliśmy zapachem i sobą. Życie zaklęte w przedmiotach, które nic nie powiedzą. Ładne, prawda? I prawdziwe tą prawdą, której nie chce się słuchać. Nie, nie umiem grać na skrzypcach, jeśli pytasz. Wystarczy mi sam dotyk i jeden ze światów na szybie uprzejmie ciepły w moim zapatrzeniu. Mógłbym powiedzieć, że jestem trochę, jak te stare skrzypce. Ale po co, przecież wiesz. Chyba wiesz…