East-West

            Chciałem, by kawa była gorzka, bo dobrze jest poczuć prawdziwy smak kawy. Zupełnie tak samo, jak ze smakiem morza. Latem jest słodki, przesycony słońcem, ciepłem i błękitem. Teraz jest tylko gorzki, czyli taki, jaki jest naprawdę. A poznaje się go idąc przed siebie z wiatrem czy pod wiatr i węsząc niespokojnie. Tak, to to samo morze. Już nie tak cudownie błękitne, tylko szare lub zielone, ale ciągle pachnące jodem, morszczynem i wędrówką. Zmęczeniem i szumem nawet wtedy, gdy tafla jest gładka, jak lustro. Myślisz, że po co tu przyjechałem? Po to właśnie, by wędrować brzegiem i odnajdywać sens w tym, co pozornie sensu nie ma. By układać opowieści. Jedni robią to w szumie kawiarnianych stolików notując na serwetkach, a ja muszę mieć szum i wędrówkę i gorycz schowaną głęboko wewnątrz. Tak już jest i tego nie zmienię. Ale by gorycz była pełna, chciałem kawy. Gorącej kawy, która ogrzałbym ręce. Siadł przy oknie i patrzył na morze, bo przecież napatrzyć się go nie sposób. Wieczór pukał już do okien, kiedy wszedłem do tej kawiarni zwabiony zapachem kawy i tym zdrożnym smakiem słodkości zakazanej unoszącej się w powietrzu. Siadłem przy stoliku i zdjąłem plecak. Dobrze jest usiąść po kilku godzinach wędrówki. Dobrze jest czasem przerwać ten rytm, który zgrał się z rytmem oddechu i serca. Wraca się wtedy do rzeczywistości. Wraca się wtedy z tej najdłuższej podróży, która jest w człowieku i jego myślach. Stoliki były białe i przywodziły na myśl stoły operacyjne. Było też czysto i unosił się zapach kawy. Gorzkiej kawy, która nie szumi, a paruje z filiżanki. Gdzieś na granicy słyszalności biegła sobie melodia po to, by zapatrzyć się w okno i w fale, które liżą brzeg. Mewy powoli odlatują już o tej porze. Z zamyślenia wyrwała mnie kelnerka. Miała fartuszek i włosy związane w koński ogon. Miała też niebieskie oczy lekko zaczerwienione od płaczu, co starała się nieudolnie zakryć pudrem i tuszem. Zawsze zadziwia mnie to, jak w jednej chwili człowiek widzi takie szczegóły bez znaczenia. Kosmyk włosów, który wymknął się spod gumki, fartuszek założony w pośpiechu i zawiązany z tyłu własnoręcznie, bo krzywo, czy rozwiązane sznurowadło. Kelnerka odwróciła się i poszła po moją kawę. Zauważyłem tylko jej zgrabne nogi i  widok przesłonił mi wózek dziecięcy. Choć w całej kawiarni siedziały tylko trzy osoby, a miejsca było pod dostatkiem, to pani z wózkiem upatrzyła sobie miejsce obok mnie, by terroryzować mnie swoimi dziećmi. A przecież uciekłem tu, by być sam. By odpocząć. By nasycić się ciszą, szumem i gorzką kawą. Jej synek przyglądał mi się ze zdziwieniem wsadzając palec w nos, a pani zaczęła przygotowania. Najpierw zastopowała wózek, potem szukała czegoś w torbie monologując. Synek dalej z palcem w nosie. Potem rozejrzała się i odkryła, że chyba źle siadła, bo miałaby widok na dwie kobiety, które nieudolnie usiłowały ukryć dłonie, za które się trzymały. Nastąpiło wahanie, ale zadzwonił telefon, więc pani musiała odebrać angażując synka w szukanie telefonu. Przesiadłem się. Chcę być sam. Czy to trudno zrozumieć, że jedni szukają wspólnoty, ciepła ludzkich ciał i rozmów, a inni samotności i spokoju? Nawet w urodziny? Nie potrzebuję tortu i świeczek, nie potrzebuję kwiatów. Po prostu chcę spokoju na swoich zasadach choć teraz. Stolik był daleko od okna, ale to nie szkodzi. Pojawiła się kelnerka z kawą i rozglądała się nieprzytomnym wzrokiem szukając mnie. Wstałem więc i pomachałem ręką. Podeszła i uśmiechnęła się. Odpowiedziałem tym samym.

- Myślałam, że sobie pan poszedł.

- Nie, chciałem się przesiąść, bo zrobiło się tłoczno. Głową wskazałem na tę z dzieckiem i wózkiem.

- Tak, rozumiem pana. Niektórzy nie szukają towarzystwa. Oczy jej się zaszkliły w tym momencie. – Przepraszam, powiedziała i uczyniła gest, jakby z kawą chciała iść w stronę baru.

- A kawa? Moja kawa?

- A tak, przepraszam. Taki dzień dzisiaj.

- Proszę się nie tłumaczyć i nie przepraszać. I cokolwiek to jest, nie jest warte Pani łez. Nawet facet. Spojrzała na mnie spod rzęs.

- Naprawdę, nie warto.

Odeszła. Ale nie tym energicznym krokiem, a powoli, jakby uderzyła ją myśl w moich słowach. Kiedy przyszła z rachunkiem, uśmiechnęła się i powiedziała – Dziękuję. Tylko tyle. Nie musiała nic więcej mówić, bo obydwoje wiedzieliśmy, że nie dziękuję za to, że zamówiłem i wypiłem kawę. I odmówiłem słodkiego ciasta i cukru, który leżał w papierowych woreczkach kusząc. Kawa była gorzka i dobra. Taka, jak powinna być. Wyszedłem na zewnątrz zostawiając za sobą ulotny zapach kawy i ciasta, którego uczciwie sobie odmówiłem. Wieczór czernił się, a lampy uliczne dawno się zapaliły. Morze szumiało, a ja wracałem do swojego pokoju hotelowego, by odpocząć po wędrówce. Może, by jeszcze przed snem powiedzieć sobie – wszystkiego najlepszego…