Przeskok...

               Dziwię się, wiesz? Po prostu się dziwię. I moje zdziwienie jest tym, co mnie ocala przed samym sobą. Przed dumą i uniesieniem, przed protezami skrzydeł i lotem w dół, we własną śmieszność. Dziwię się obudzony w nocy przez własne sny i leżąc myślę, że przecież nie bez powodu nie śpię. Wkładam dłoń w sen, wyciągam symbole, szukam alegorii, łączę je z tym, co działo się teraz i dawniej. Buduję miasta domysłów i metropolie urojeń. A potem wstaję i idę w blask, który się rodzi. Lepsze to, niż udawać, że sen syci i daje odpocząć. Lepsze to, niż myśleć nad słowami innych, których nie rozumiem. Bo nie rozumiem. Kiwam głową ruchem marionetki i myślę sobie, że jestem głupcem, bo nie rozumiem. Więc idę przed siebie tam, gdzie świat staje się zrozumiały. Gdzie trawa i niebo. Gdzie wiatr i rosa i promień. I gdzie moje własne myśli, których nie muszę wypowiadać. One są, bo są. Tu wiem, że miłość oznacza miłość, a kropla wody na źdźble jest tylko kroplą wody na łodydze. I wiem, jak się uśmiechnąć i wiem, jak tęsknić i jak skrzywić się z bólu, kiedy noga trafi na kamień. A potem wracam i słońce już jest wysoko, a ptaki nie dziwią się samochodom. Mijam domy, gdzie ludzie jedzą śniadanie i piją kawę odganiając sprzed oczu ćmę snu i wygodnego łóżka. Obejmują się na powitanie mówiąc sobie „hej”, albo „dzień dobry”. Albo mruczą coś do siebie, bo ranki bywają podstępne. Odsuwają firankę widząc błękit i bez rozkwitły w nocy. Uśmiechają się. A ja idę szybko, jak najszybciej chcąc ocalić dla siebie tę ciszę i swoje zrozumienie świata. I dziwię się, jak mogę przeskakiwać ze świata, w świat. Z prostych prawd, które uderzają we mnie, w coś, czego nie rozumiem. Może na tym polega życie, by nie rozumieć i by ciągle biec za prawdą, którą się znów i na nowo odkrywa? By biec za miłością? Dziwię się. Więc spoglądam na chmury, które płyną przez ocean. I ja płynę razem z nimi. Przez chwilę, bo potem ściąga mnie widok miasta, albo niezdarny lot gołębia. Czasem ludzie na rowerach zanurzeni w swój śmiech i swoje sprawy. To dobrze, że mają swój świat i swoje sprawy. Tak powinno być, prawda? A może znów czegoś nie rozumiem? Ja przecież też mam swój świat, swoje sprawy i swoje dziwactwa. Więc dlaczego nie zostawią go takim, jaki jest? Dziwię się. I to mnie ocala przed samym sobą.  Choć czasem mam ochotę poczuć twoją dłoń w mojej. Obcy krwioobieg i ciepło. Obcy świat, którego pragnę i któremu pozwalam otwierać furtkę do ogrodu. Furtka jest stara i ma skrzypiące zawiasy, a drzewo wypaczyło się od deszczu i słońca. Ale dobrze broni wejścia. Przez dziurę po sęku widać zieloność i skrawki błękitu. Dziwię się, nie dziwię? Jak myślisz…?