Zbyt mało...

 

                Nie podoba mi się to wszystko, po prostu nie podoba. Nie tak zostałem wychowany. Czy zresztą mogę mówić o wychowaniu od pewnego momentu? Przecież przychodzi taki czas, kiedy człowiek sam siebie stwarza oglądając filmy, czytając książki, wybierając nie tę, to inną drogę. Nie powinienem o tym mówić, wiesz? Ale prawda jest taka, że nawet w mojej wieży, z której rozchodzi się piękny widok, coś z echa świata dociera. Jak fale przyboju, które raz po raz biją w brzeg i ich głos narasta, aż staje się krążeniem w krwioobiegu. A przecież miałem nie mówić o takich rzeczach. Ale nie sposób o nich nie mówić, kiedy dzieją się, kiedy widzę oczy dzieci. Wiesz, to oczy dzikich, małych zwierzątek, które są tak przestraszone, a jednocześnie zaciekawione tym, do czego przywiodła je ciekawość i wędrówka. Chłoną ten świat, nasz świat, tak inny od własnego, który znały. I od tej pory już zawsze będą szukać swojego domu, swojej małej ojczyzny, bez przerwy porównując miejsca w których są do tego, które utrwaliło się w ich pamięci. Wypaliło. Może dlatego, że było pierwsze? Nie wiem. Mówią o nich, że są emigrantami albo imigrantami, a ja nazywam ich wędrowcami. Bo to przecież naturalne, że człowiek wędruje. Czy ja jestem inny? Wciąż szukam swojego miejsca, wciąż wędruję w poszukiwaniu tego, co utrwaliło się w moim rozumku dawno temu. Budzę się rano i wędruję przez dzień, by dobrnąć do nocy, a potem brnę przez sen, by znów obudzić się rano. Wędruję przez dni i przez tygodnie. Mijam miesiące, jak znaki przy drodze i lata, jak stacje benzynowe. I wciąż szukam. I wiesz, zadaję sobie pytanie o to, co będzie na końcu. Inaczej – wiem, co będzie na końcu. Pytam o co innego; o legendę. Słyszałem kiedyś legendę, a może śniło mi się na krawędzi światów, że Bóg bierze do siebie wszystkie dusze, które w swej wędrówce po ziemi przeszły swoją drogę. Przygląda im się i odczytuje to, co dzieje się w ludziach. Poznaje drogę, jaką ludzie przeszli. Czyta w nas, jak w książkach. Bez fikcji i bez upiększeń, sama literatura faktu nie ograniczona słowami. Niektóre dusze wybierają powtórną wędrówkę, bo pokochały to, co nazywamy życiem. Stare dusze, jak Mała. A może skazane są na to, by odkryć w czasie wędrówki człowieka w człowieku? Wyzwanie, które trwa milenia? Jakie to inne od tego, co słyszymy z mównic i ambon. Bo przecież każdemu trzeba pomóc w wędrówce. Co z tego, że pójdzie swoją drogą, skoro prawo wędrowania od najdawniejszych czasów mówi, że nie odmawia się pomocy tym, którzy wybrali drogę. I wiesz, kiedy wczoraj jechałem nocą przez fale deszczu, to widziałem liście w powiewie jesieni, które leciały niesione pędem samochodu. To było moje wędrowanie. To jest moje wędrowanie i moja ręka wyciągnięta, by pomóc w wędrówce innym. Mogę tylko tyle – zbyt mało. Bo zawsze jest zbyt mało. Może tyle wystarczy, by spojrzeć sobie w oczy w lustrze, ale gdzieś jest we mnie ten przybój, który faluje i szumi morzem wkraczając do krwi, że ciągle mało…