Śpiew...

 

Nocturnal Waltz - Johannes Bornlöf

             Szedłem środkiem miasta. Szedłem środkiem miasta tak, jak idzie się rano środkiem miasta. Nie wiesz jak? Można chyłkiem i bokiem, przemykając się cieniami rzucanymi przez budynki, w których śpią jeszcze ludzie. Można też opłotkami, jakby w strachu, że spotka się kogoś znajomego z niechętną opowieścią o swoim życiu najczęściej na ostrzu noża. Można też iść środkiem ulicy udając amerykański bolid – Pontiac, Chevrolet, albo Mustang z miękką i wygodną kanapą i basowym mruczeniem silnika. Plotę? Może. Można też być pijanym i zataczać się od chodnika do chodnika, ale traci się przy tym całą przyjemność poranka zbyt zajętym sterowaniem własnym ciałem, by zwrócić uwagę na świat. A właśnie teraz świat jest taki, jak powinien być. Bo widzisz, gasną latarnie i w ten niedzielny poranek nikt nie wsiada do samochodu, by gnać do pracy trąc rozespane oczy, malując się w lusterku i wjeżdżać na skrzyżowanie na „późnym żółtym”, jak mówią ci z mniasta Wawy. Niech im będzie. W każdym razie to dobra pora, by iść przez miasto. Dlaczego nie odludzie? Nie chciałem. Wiesz, taki kaprys dojrzałego faceta, a tych facet nie może ignorować. Więc w swojej wymyślonej gablocie płynąłem przez miasto niepełne o tej niepełnej porze. Napełniającej się dopiero światłem. Świt pukał do okien mieszkań, a ja płynąłem przez pustą przestrzeń. Jeszcze pulsowały żółte światła po nocy, jeszcze mróz kąsał w dłonie, ale ja szedłem środkiem ulicy niepomny na cholerne przepisy, bo tak chciałem. Pijany byłem. Rankiem, wschodem, co pomarańczowiał na wschodzie, niewyspaniem i adrenaliną, która mnie tu przygnała. Śmieszne? Może. Niektórzy faceci zawsze są śmieszni. I ja byłem śmieszny idąc właśnie teraz środkiem drogi bez żadnego powodu. Wreszcie mogłem poczuć zapach mrozu, miasta, wschodu. Jeszcze okna się nie otworzyły w mijanych domach, jeszcze nie dobiegał mnie szum wody w łazienkach i zapach kawy wydobywającej się z mieszkań. Tak było dobrze. Nawet miejskie ptaki nie zwracały na mnie uwagi, bo byłem sam i wiedziały, że nie muszą się bać. Ich śpiew odbijał się od pionowych ścian, wielokrotniał i płynął przez ulicę. Aż siadłem na tej ławce, co zawsze, bo faceci tak mają, że czasem wybierają sobie ławkę i od tej pory to „ich ławka” – ich przystań, spokojny kąt, jedno z miejsc, które dane im było zasiedzieć. Więc siedziałem i słuchałem, jak wysokie ptasie głosy niosą się przez miasto, przez kawałek parku, przez sen jego mieszkańców. Miałem szukać wiosny, ale jak mam zrobić zdjęcie śpiewu? Ptasiego głosu, który mnie zaczarował? Więc szedłem dalej brnąc w zakątki miasta, które znałem, gdzie kiedyś moje małe stopy wybijały na chodniku swój rytm biegu. Zobaczyłem to miejsce, gdzie wybuchł pożar i nikt do tej pory nie posprzątał, tylko cegły porastały mchem i robiły się zielone. Piękne, stare cegły z klinkierowym połyskiem, bo tak dawniej budowano tu, gdzie jestem. Jakaś stara miska z plastiku wystawała spod gruzów. Czy tylko plastik po nas zostanie? Góra plastiku z blaknącymi w słońcu kolorami? Szkoda, że nie ma liści. Nie ma kropli skrzących się w jasności. Zasłaniałyby góry śmiecia, nasza ludzką niedbałość.  Wszystko czeka. Gdzieś na wschodzie trwa wojna, która krzyczy bestialstwem i bezmyślnością. Ona nie czeka. Ale i tam wybuchnie wiosna i zieleń powróci. Okaleczona, niepewna, spłoszona rakietami i hukiem. Ale przecież zawsze wraca. I tu i tam. A ja idę przedmieściami szukając pierwszych jej oznak. Znaków. Bo zbyt długo to trwa. To wszystko zbyt długo trwa. Moje węszenie w poszukiwaniu zielonego skrawka czegoś, co wychyla łebek z ziemi. Niepewny, ale posłuszny swojej naturze. Kiwający do mnie kolorem. Nie, nie tym spłowiałym, wymytym przez deszcze. Kolorem, w którym odnajdę nie plastikowy cmentarz, a zapach ziemi i trwanie. Trwanie, którego mi potrzeba. Którego nam potrzeba. Wszystkim, jak sądzę…