Niech nikt...

 

Angelo Badalamenti - Dark Lolita

                   Niech nikt nie dotknie mnie teraz swoją dłonią, choćby najdelikatniejszą o czułych palcach z ciepłego powietrza. Niech nikt nie odezwie się teraz słowem, choćby najcichszym z kruchości dźwięku, bo teraz jest cisza. To nie jest spektakl dla wielu, bo gdybym oczekiwał spektaklu, to poszedłbym do teatru, na stadion albo do sklepu oglądać próżność i feerię barw, głosów i głupotę wystawioną na sprzedaż. Albo wśród wiernych klęczeć i czuć jedność myśli albo słów. Ale jestem tu. Tu. Sam. Szczęśliwy, że jestem sam i szczęśliwy, że słońce wschodzi, jak świeżo obrana pomarańcza. I wiesz, będę bronił tego ze wszystkich sił, by móc iść granatowym świtem tam gdzie chcę i sycić oczy tym, czym chcę. I nie musieć mówić, ani też wyczekiwać potakującego ruchu głowy. Pamiętać, by spojrzeć w oczy. Teraz jest samotność, którą się wybiera. Teraz jest inny świat i inny smak. Czego? Wszystkiego. Teraz możesz być barbarzyńcą i świętym. Teraz możesz być aniołem i uciekającym demonem. Teraz możesz być sobą. Teraz nie musisz nic, poza trwaniem i oddechem. I patrzeniem, aż zmąci się wzrok od światła, a ciemne kręgi zmęczenia zaczną tańczyć w oczach, a dłonie zaczną niepokojąco drżeć. Możesz też zanurzyć się w trawę mokrą od rosy mocząc spodnie, buty i całą resztę. A trawy pozostawią na tobie wilgoć i swoje nasiona, które będzie się wytrzepywało jeszcze przez jakiś czas z ubrania i z włosów. To nie jest łatwe wstać, kiedy dzwony nie biją, kiedy śpi budzik, a ptaki dopiero przeczuwają świt. Wiem jak będzie i przeczuwam zmęczenie, ale mimo wszystko przekręcam klucz w zamku i otwieram drzwi w zimne powietrze. Odwracam się plecami do świata, by wsunąć klucz w zamek, przekręcam go czując, jak rygle zaskakują w swoje miejsca i teraz wiem, że jestem wolny. Idę przedmieściami środkiem drogi, bo jestem wolny. Skręcam ścieżką przez pola, bo to ostatnia wydeptana droga. Dalej nie ma dróg. Dalej drogę wydeptają moje buty przez mokrą trawę zostawiając za sobą ślad ciemniejszej trawy. Strącę swoim krokiem krople wiszące na trawie i kiedy odwrócę głowę, zobaczę swoją wijącą się ścieżkę przez pole. Krętą, zygzakowaną, ale moją. I uśmiechnę się do siebie. A potem? Potem jest cisza i szelest źdźbeł trawy trących o siebie i o ubranie. I jest mgła ciągnąca od bagien i jest światło takie, jakie być powinno. I są myśli, które są ważne. Które nie mają odwagi być kiedy indziej, tylko teraz. Magia? Może też jest, jeśli ktoś wierzy, jeśli ktoś pragnie. Pragnienia i marzenia, które można powierzyć wysokiej trawie, w której człowiek gubi się szukając kierunku. Dobrze jest zgubić się w wysokiej trawie. I milczeć chłonąc mokry zapach ziemi i trawy. Uśmiechać się nie musząc tłumaczyć dlaczego, po co i w jakim celu. Jakby wszystko można było wytłumaczyć prostym oddechem rozbijanym o wargi. Jakby każde marzenie można było rozłożyć na czynniki pierwsze mówiąc, że można je osiągnąć. Nie chcę recept i lekarstw. Słodkich pigułek pocieszeń i planowych spełnień. Chcę leniwego światła, które jest między tym co jest, od tego, co we mnie niewypowiedziane. Tyle zawsze wystarczało, więc czemu może teraz nie starczyć? Ale o tym trzeba milczeć. Milczeć. I w drodze powrotnej włożyć słuchawki, by nie słyszeć chlupotania wody w butach. Przekręcić klucz w zamku i usiąść w zmęczeniu światłem. I niech nikt nie dotknie mnie teraz swoją dłonią. I niech nikt nie odezwie się słowem, bo światło musi osiąść na dnie. Uleżeć. Wniknąć...