Długi krok...

 

           Miałem się nie denerwować wyłączyłem więc telefon. Odłączyłem kroplówkę z napisem Internet. Nie oglądałem telewizji, bo w pogardzie mam szczucie ludzi na ludzi. I miałem się nie denerwować. Ale wiem, że muszę wziąć głęboki oddech zanim drogą przez las dotrę do tego małego miasteczka. Albo zanim wejdę na plażę w godzinie palącego słońca. Albo zjem obiad. Albo zobaczę zachód słońca. Głęboki oddech przydaje się, bo wchodzę w ludzkie mrowie. Nie, nie rozumiesz jak to jest, bo miasto, to zupełnie co innego. W mieście każdy idzie w jakimś celu. Szybko. Głowa w prawo, głowa w lewo i już jestem po innej stronie ulicy, po innej stronie świata, po innej stronie muzyki. A tu? Tak, wiem, miałem się nie denerwować, ale nic z tego nie wychodzi, wiesz? Noga za nogą suną przez ulice, deptaki, ścieżki. Jak senni lunatycy bez celu i trasy. Rowery wymieszane z elektrycznymi skuterami, zakałą tego miejsca. Wszystko tętni śmiechem, rozmową, krzykami, nawoływaniami. Idę i słyszę „Wiesz, ja zrobiłem wczoraj aż cztery kilometry!” „Mój rower będzie biały, duży i będzie miał wszystko najlepsze”, „Chcesz kupę?”. Ciotka Alicja ci tego nie zapomni”. I wiesz, najgorsze jest to snucie się podkręcone piwem, dwoma lub siedmioma. Pijana w pestkę kobieta sika w krzakach ku radości reszty znajomych – Jolka! Wreszcie puściło, co? Nie słyszę odpowiedzi, bo wydłużam krok. Wydłużam, skaczę, pędzę przed siebie na złamanie karku, bo nie chcę. Nie, nie, nie! Myślałem, że uśmiechnę się do tego wolnego snucia rozleniwionego słońcem. Z wyrozumiałością wsunę się w tłum. Giętko prześlizgnę się między ludźmi i kolejnymi falami słów, krzyków dzieci, histerii na pokaz i płaczu. Ale nie umiem tak na dłużej. Nie umiem. Musiałbym sunąć sennie i bez celu z kolejną falą ludzką od gofrów z żelowanymi owocami i bitą śmietaną (umówmy się, że to tylko nazwa) po kręcone lody z posypką, przez jakieś świństwo w kulkach, zapach starego oleju, kiepskiej kuchni, zapiekanek i piwa. To ostatnie króluje wszędzie. Ach, jest jeszcze wata cukrowa we wszystkich chemicznych kolorach tego świata, która napędza dzieci, aż dostają drżączki i powiększają im się źrenice. Miałem się nie denerwować, mówiłem to już, wiem. Więc dawkuję sobie ten senny tłum. Wschód słońca, chwila na plaży, kiedy tłum smacznie śpi, a potem sprawdzam stan rzeczy ilością parawanów. Jeśli pojawiają się na horyzoncie trzy, to schodzę z plaży. I wiesz, sprawdza się. Tłum wali z bambetlami, kacem i niewyspaniem.  Po śniadaniu są wszyscy gotowi na nowy dzień. A ja wędruję w przeciwnym kierunku ocalając w sobie ciszę plaży, kolory, które się budzą, smak kawy i kanapki na kocu, szum fal i wiatru. Idę na obiad o godzinie, w której każdy popukałby się w czółko. Jest cicho, słyszę nawet muzykę do obiadu. Wiesz, takie granie do kotleta standardów muzycznych, ale cieszę się, że je słyszę. Potem powrót, gdzie mijam się z tłumem, który przypomniał sobie o lodach, gofrach i zapiekankach i zwilżeniu gardeł. Czytam niemądrą książkę, ale to właśnie taki czas, by czytać niemądre książki. Czasem wpadam w sen. Zachodów nie lubię, bo spaleni słońcem, napompowani cukrem i piwem chcą się bawić. Ale mus, to mus. Potem zapalam świeczkę i patrzę z okna na łunę, która rozlewa się na morze. Patrzę na mewy krążące nad głowami ludzi, na zamieranie dnia. I wiesz, nie żałuję, że tak to ułożyłem. Czasem idę gdzieś dalej, ale w tym wszystkim nie ma uroku zimowego spaceru w samotności, której się potrzebuje. I robię zdjęcia. Dużo zdjęć. Upiornej zabawce do wynajęcia, która straciła ogon, a właściciel nawet go nie przyszył (przybił, jak w „Kubusiu Puchatku”) Ludziom, którzy sennie idą szukając nowej zachciewanki, starszej pani z maseczką na oczach, albo pary starszych ludzi, która mnie zachwyciła. I wiem, dobrze wiem, że tak musi być. To snucie się, krzyki dzieci podkręcone przez cukrową rozkosz i dziecięce pragnienia dupereli, piwo, zapiekanki i gofry. Nawet parawany staram się zrozumieć. Staram się, tak bardzo się staram. Bo miałem się nie denerwować. I kiedy świeczka się pali, a ciało stygnie od nagrzania słońcem wyglądam przez okno. Słyszę morze i widzę plażę pogrążoną w ciemnościach. Tylko wysepki światła świadczą o tym, że ktoś siedzi z telefonem pilnie chłonąc ten sztuczny świat oparty na iluzji uczuć, mądrych słów, kanonów piękna. I chłonie też chłód ciągnący z piasku i ciepłe, nagrzane fale powietrza od morza. I cieszę się, że niedługo wstanę, zrobię kawę do termosu, wezmę kanapki i koc i powędruję na kolejny wschód. I nie będę się denerwował. Na pewno nie będę…