Pogody-niepogody...

 

              Lubię myśleć, że jestem w miejscu, gdzie mieszka wiatr albo tam, gdzie rodzą się chmury. Ale czasami morze jest spokojne, lekko się kołysze. Wszystko osiada więc na mieliźnie. Cisza. Cisza we mnie. Nie myślę, nie ma mnie. Znikam. Stoję na pustej plaży pośród niczego mając pod stopami piach, a nad głową puste niebo. I tylko powietrze niewidzialną dłonią przyciska mnie do ziemi. Drażni i myślę sobie – to nie tak, to nie tak. Wypełzają myśli, których nie chcę. Przypominają się chwile, przy których się nie uśmiechnę. Stoję z opuszczonymi dłońmi i nie wiem, co dalej. I idę spać z myślą, że ta gorąca powietrzna dłoń jutro też nie odpuści i znów stanę naprzeciwko swoim myślom na cichej nagle plaży. Będę patrzył na ciche mewy pływające po wodzie i zastanawiał się nad sensem wszystkiego. Nad swoim własnym sensem. A w nocy przychodzi podmuch. Zaczyna się od drgania szyb w otwartym oknie. Potem słyszę, że wiatr wygwizduje swoją melodię w zaułkach muru. Uśmiecham się mając zamknięte oczy. I kiedy idę w nieokreślonych szarościach i granatach ni to nocy, ni to dnia, to słyszę, jak morze szumi. Jak dźwięk fal nakłada się na siebie. A niebo jest takie, jakby ktoś nieprzypadkowo ułożył chmury. Układają się w warstwy i okręgi. Wszystko rusza wywiewając upiorne ciepło z plaży. A potem wieje jeszcze bardziej i mogę otworzyć ramiona. Mogę, nikt nie widzi. Nikt nie widzi, jak zamykam oczy, kiedy niewidzialna dłoń wiatru głaszcze mi włosy. A chmury nabierają światła. Powoli jaśnieją sycąc się kolorem, sycąc się promieniami. I moje myśli też sycą się tymi jasnymi i ciemnymi plamami wędrujących chmur. I uśmiecham się, bo przecież po to tu jestem. Po to przyszedłem, by poczuć to wszystko, by zobaczyć. By wyrzucić z siebie wszystko to, co niepotrzebne. Śmieszny jestem na tej ogromnej i długiej plaży. Mały wobec ogromu nieba, pędzących chmur i morza. Ale może właśnie mi tego trzeba, by zniknąć, rozpuścić się w wietrze, zapachu od morza. Dlatego nie potrzebuję parawanów i namiotów. Dlatego nie potrzebuję rozmów, tylko milczenia. Obserwowania, jak dzieje się cud pogody i niepogody na moich oczach, aż zmęczony grą światła siądę na piasku pod wydmą. Dobrze tak siedzieć i czuć mięśnie pod skórą. Dobrze tak siedzieć i czuć siebie. Swoje myśli wzburzone wiatrem. Kołysane tylko szumem. Potrzeba mi tego. Potrzeba, wiesz? I szumu i wiatru i kołysania. I otwartych ramion, by mocować się z wiatrem. Albo z nim witać, jak wolisz…