Zapatrzenia...

 

            Moje okno pochodzi ze starych czasów. Jest wykonane z drewna i podwójne, czyli weneckie. Nieczęsto go zamykam, bo lubię, jak wieje. Lubię też wieczorem patrzyć, jak zachodzi słońce. W pokoju na stole stoi świeczka, którą zapalam, kiedy zmierzch się zbliża, a potem wyglądam oknem i patrzę na zachód słońca. Nie zawsze. Czasami idę plażą daleko, daleko, by obserwować jak słońce chowa się w morzu. Nie wiem dlaczego. Po prostu tak jest i tyle. Teorii mam kilka. Prymitywna natura człowieka, chęć świętowania, czyli karnawalizacja, uczestnictwo w czymś tam cyklicznym. To wszystko prawda. Ale czasami chcę zostać w pokoju, a jednak w jakiś sposób obserwować świat z weneckiego, podwójnego okna o szybkach, które są źle odlane. Krzywe. Ale to nic, bo moje okno i tak zazwyczaj jest otwarte. I co dalej? Dalej patrzę na chmury próbując się domyślić pogody jutrzejszego dnia, choć jest to trudne. Patrzę, jak zanika światło, jak łuna powoli gaśnie. Oczy zaczynają odpoczywać od światła i spływa na mnie noc. A potem wchodzi we mnie, w mój środek. Dmuchnięciem gaszę świeczkę i pokój pogrąża się w ciemności. Słyszę tylko morze. Ludzi też, którzy upatrzyli sobie nocną porę na bieganie po zimnym piasku i śpiewanie odpustowych piosenek. Ale tak musi być, przywykłem. Wybiórczo tego nie słyszę, tylko fale rozbijające się o brzeg mojego snu. I pewnie zapytasz, co dalej. Dalej jest tak, jak powinno być. Wstaję przed czwartą i robię kawę, kanapki i biorę sprzęt, koc i wodę. Zamykam pokój i idę zawsze w stronę wschodu, bo dobrze mi się idzie właśnie tak. Jest jeszcze ciemnawo. Szarości kryją plażę i las na wydmach. Nikogo. Cisza oczekiwania. A ja sobie idę w tym niby blasku niby ciemności i dobrze mi. Czy daleko? Tak, daleko. Kiedyś liczyłem, który to falochron, ale teraz wykręcam się niepamięcią. Wiem dobrze, kiedy położyć koc pod wydmą i nalać kubek kawy. I  patrzyć, jak światło zaczyna narastać. Jak budzą się chmury podświetlone czerwienią. Jak wszystko cichnie. Ptaki w namorzynowym lesie rozśpiewane świtem milkną i też czekają, aż kula słońca wychyli się zza horyzontu. Wtedy wiem, że żyję, wiesz? Że patrzę na coś tak pięknego i tak ulotnego, że nie można tego zapamiętać, bo człowiek by oszalał. Chwytam więc aparat i robię zdjęcia. Tak, wiem, ciągle te same, a jednocześnie inne. Patrzę, jak zamglone chmurami słońce przebija się tnąc je swoją obłością. I nie wiem, czy to chmury świecą, czy ono. Czerwień jest wszędzie; kładzie się na niebo, na fale, na plażę. A potem pomarańczowieje, staje się złote, by zrobić się ciepłe. A potem już jest nagle normalne, białe. Biała gwiazda, na którą nie da się patrzyć, bo w oczach zaczną tańczyć czarne koła ślepoty. Piasek jest jeszcze zimny po nocy. Nie nagrzał się od tych pierwszych  promieni słońca i od ciał ludzkich. W powietrzu krążą gołębie podróżne, albatrosy i rozwrzeszczane mewy. Siadam zmęczony na kocu. Bo zmęczyłem się światłem. Zmęczyłem się blaskiem. Kolorem i chłonięciem tego, by starczyło na długo. Bardzo długo. Mam teraz kilka godzin spokoju. Wędrówki słońca po niebie, przelotów ptasich, szumu fal. Może ktoś przebiegnie brzegiem morza albo przemaszeruje z kijkami. Ale to nie przeszkadza. Wioski i miasteczka jeszcze śpią. A jeśli nie, to na pewno nie ma ich na plażach. Chwytam w dłoń garść piasku i przesypuję. Jest jeszcze zimny. Lubię czuć na opuszkach palców ziarna piasku. Lubię czuć, jak przesypują mi się posłuszne sile grawitacji. Podobnie jak moje myśli, które spadają o tej godzinie gdzieś w niebyt. Tak to tłumaczę, że robię miejsce na ciszę i na szum morza, by mogły we mnie zamieszkać jak najdłużej. Choć na kilka godzin. Dopijam kawę, czasem herbatę, jem kanapkę i znów dziwię się, że minęła tylko godzina, a świat wygląda inaczej. Słońce wygląda inaczej, pachnie nawet inaczej. Gdzieś na zachodzie rodzą się chmury, ale minie kilka godzin zanim dotrą gonione wiatrem. Nie, nie przeglądam zdjęć. Nie, nie myślę o wspaniałości świata, wielkości Boga, nieudolnych politykach, marnej pensji, cenach z kosmosu. Nie teraz. Teraz jestem. Po prostu jestem. Zapatrzony. Tyle wystarczy…