Zmierzlok, zmierżoniec...

 

 City Sadness · Five Seasons

               Mam wrażenie, że jestem pod wodą. Nie, nie tonę. Po prostu jestem.  I wiesz, nawet nie wiem, jak się w niej znalazłem. Jechałem sobie ścieżką przez pole i spieszyłem się. Taki jestem, przecież wiesz, nienawidzę się spóźniać. Nie, nikt nie wyznaczył mi ani dnia, ani godziny. Nikt nie odmierzył pracowicie moich ziaren sekund, ale i tak czułem, że się spóźnię. Że się spóźniłem – byłem. I w tym myśleniu o spóźnieniu wpadłem w sam środek głębiny. Las falował, liście opadały z drzew, a światło było łaskawe. I ześlij nam łaskę promienia wędrującego ziemskim gościńcem. I ześlij nam kawałek nieba i oddech przy łapaniu tchu w wiecznej wędrówce. Tak pomyślałem, jak Boga kocham. I pomyślałem sobie, że katedra kruszeje. Że zaraz będzie widać niebo, a to znaczy, że dusze i oddechy zwierząt i ludzi pofruną gdzieś tam w niedopowiedzenie. Naprawdę bym się spóźnił na to wydarzenie, kiedy wiatr rozwieje mury. Na razie jeszcze się trzyma, ale kilka dni sprawi, że będzie topniała, aż któregoś dnia pójdę ścieżką rudą od liści mając nad głową szarą rzekę wśród szarego nieba. Powinienem zwiesić nos na kwintę, że nie błękit, ale może nic nie powiem tym razem. Czasami lepiej nic nie mówić. Karmić się ciszą i szelestem, jak ja teraz. Albo kolorami. Albo krokami. Albo powietrzem, które przypomina wodę. Albo byciem. Wiesz, tyle razy o tym mówiłem, ale w takich chwilach chylę się ku banałowi. Nie znajduję słów, buduję dziwne konstrukcje, które walą się za byle dotknięciem. I znów wracam do banału, że dobrze jest być. Tu, teraz, w tej chwili. Może w następnej też. Nie przypominać gwiazdy, która spada. Nie przypominać czarnej dziury, którą wybije swoim impetem waląc się z całą swoją rozpaczą w ziemię. Chciałem tak, wiesz? Chciałem. Ale nie udało się przebić do tkanki, gdzie wszystko pochłonie ciemność. Nie udało mi się rozpuścić. Może za dużo we mnie było niepokoju? Albo za dużo chęci, by tak się stało i ciemność mnie wypluła brudząc tak, że nie zmyją tego najlepsze wonne mydła ze wschodu, ani powab południa. Nie zetrze tego północ z chropowatą miazgą kamiennych plaż, ani nie zakryje tego wachlarz z zachodu. Jestem, sumą, wynikiem tego, co było i tego, co jest. I jestem czekaniem na to, co nadejdzie. W buncie, w uśmiechu, w ciepłej skórze i w zimnym powietrzu. W zapachu słońca i falowaniu traw. W betonie i kurzu ulic. Tak sobie plotę, nie męczy cię to? Mnie czasami tak, ale nic na to nie poradzę. Moja prababka mówiła na mnie w takich chwilach zmierżoniec. Moja babka mówiła po śląsku – zmierzlok. Jak dziwnie, że sobie je teraz przypomniałem. Uśmiecham się, bo jedna szłaby zmęczonym krokiem i widziała tylko cel. Druga zgubiłaby się tutaj. Zabłądziła między drzewami i kolumnami światła zwracając uwagę na każdy liść i każdy szelest. Jedna umiała się podpisać ruskimi bukwami, druga umiała napisać swoje nazwisko szwabachą. Matka i córka.  Po jednej mam upór, po drugiej pieprzoną wrażliwość. A dzień tak szybko mija. Słońce dale prześwietla resztkę liści buków. Nawet tej drobinki, która przebija się pracowicie ku słońcu. Skąpym. Niedoważonym. A jutro będzie mgła, czuję to. I będę marudził. Ale to dobrze, wiesz? Boi kiedy się marudzi, to tak naprawdę mówi się o swoich pragnieniach. O swojej wizji świata, jakby powiedział poeta. O korzeniach, które zanurzone są w nas, w czarnej ziemi pragnień i przeczuć. W chaosie ziemi zmieszanej z marzeniami i opadłymi z nas dniami i godzinami. Zanim dokopię się do prawdy o sobie samym, trzeba wyjść z tego lasu. Prawie się spóźniłem na wielkie opadanie liści. Wiele straciłem, ale mam w sobie to, co chciałem zobaczyć. O czym chciałem przemilczeć…