Bezednie...

     Na próżno szukałem tego słowa w Internecie. Coś, gdzieś, jak błysk. Kruche cytaty odsyłające do siedemnastego wieku. Tłumaczone raczej kontekstem, czczą wolą ignoranta, niż starannością słownika. Bywa. A ja lubię to słowo. Bez dna. Dni bez dna. Noce bez dna. Bez wyrosły nad wodą. Wodą bez dna. Wodą ciemną, wabiącą. Kruche kwiaty, postawione na sztorc krzyże strzelające w niebo - bez dna, bez oddechu. Pachnie. Pachnie deszczem i bzem. Bezednie się niecierpliwią głębokością. Wysokością. Tak, wiem, zatonąłem. Zanurzyłem się po pas, po szyję w wielki błękit, w czarną wodę nocy. Tonę w bezdennym tęsknieniu. W bezedni i beznocy. Na próżno szukałem słów. Na próżno milczę. Zostają kruche litery pisane na stukającej klawiaturze. Niemy znak tego, że jestem. W bezedni. W ciemnej wodzie nocy, w jasnym szumie dnia. Nasłuchuję. Przykładam ucho do poduszki, gdzie przechowuję sny. Przykładam ucho do zimnej ściany. Wychodzę na wiatr i w wiosenną mgłę, kiedy jeszcze ptaki śpią. W szarość i nieokreśloność poranka. Oddycham paradoksem tej godziny. Oddycham wbrew sobie. Nie powinienem. Ale ciało zdradza. Zdradzają mnie oczy, wiesz? Są ciągle szare. To od patrzenia w szarość, od czekania w szarą godzinę. To od szarego ptaka ranków i śpiewu przedwieczornego. Od patrzenia w morze i szare góry na horyzoncie. Od smogu nad miastem, od kurzu wirującego w powietrzu. Od murów. Od mgły. Bezednie, w których odbija się świat skrojony na miarę godzin milczenia. A bez zaczyna kwitnąć...