Prosta historia

           Wpatrzony w horyzont nie widziałem, gdzie idę. Kula słońca coraz bardziej się zniżała, a światło stawało się takie, jak lubię. Nasączone, miodowe, złote. Ciężkie. Osiadało na trawie, osiadało na kwiatach. Ale mnie nie interesowały kwiaty, tylko horyzont. Zapatrzony w ciągłą dal nie zwracałem uwagi na kroki. I wtedy wszedłem na pole rumiankowe. Rosną samosiejki dzikie wykrzywiając głowy do słońca. Machając płatkami. Aż usiadłem na ziemi tak mnie zachwycił ten dywan kwiatów. Horyzont już nie wabił, stał się obojętny wobec marnych kwiatków. Bo ja lubię rumianek za jego bylejakość. Brak urody, brak wykwintności. Za prostotę.

      Odruchowo zacząłem się za nią rozglądać. Nie chciałem, żeby mnie zaskoczyła. Nie było jej, choć uważnie patrzyłem. Po naszej ostatniej rozmowie miałem również coś do dodania. Kilka ciętych uwag. Kilka słów, które by ją rozśmieszyły. Kilka spojrzeń nieprzeciętnie niechętnych. Światło zamierało i właśnie wtedy przyszła. Właśnie wtedy, kiedy coś umiera, ona musi się przyplątać. Tak, wiem, taka rola.
- Jesteś...
- Jestem.
- Przyszłaś...
- No...przyszłam.
- Czemu?
- Nie uśmiechnęła się. Jej oczy były poważne, a nogi bose. Na włosach miała wianek z rumianku. Włosy rozwiewał jej wiatr.
- Stało się coś?
- Nic. Odpowiedziała cicho i usiadła. Może miała zły dzień? Może źle ją oceniałem, może nie chciała usłyszeć...
- Daj spokój.
Nie cierpiałem, kiedy to robiła. Takie czytanie myśli. Takie wyprzedzanie tego, co powiem. Nic się nie odezwałem. Widziałem, jak bezwiednie zrywa kwiaty rumianku. Patrzyłem kątem oka. Nie chciałem się przyglądać. Nie chciałem...
- Kiedyś przyjdę i chwycę Cię za rękę. I będziesz wiedział. Pójdziemy razem. Będę musiała cię odprowadzić.

      Powietrze zrobiło się chłodniejsze. Cień zaczął kłaść się na trawę. Wszystko zalało światło późnego zachodu, a z łąki podniósł się zapach. Intensywny. Miękki.
- Gdzie, gdzie mnie chcesz odprowadzić? Zapytałem, bo ciążyło mi to od dawna.
- Tam, gdzie twoja droga. Tam, gdzie twoje miejsce.
- Czemu mnie straszysz? Spójrz, tak pięknie, takie światło, taka chwila, a ty jak nigdy...
Spojrzała na mnie. Oczy miała...jeziorne. Głębokie i przepastne. Bezdenne.  Nie uśmiechała się. Była poważna.Wystraszyłem się.
- Pamiętasz naszą rozmowę?
- Którą - skoro zamierzała tak, to i ja nie będę gorszy.
- Każdą.
- Ba...
- Nie zachowuj się jak dureń, bo wiem, że nim nie jesteś.
- No to o co ci chodzi?
- O to, że świat nie kręci się wokół ciebie. O to, że te wszystkie twoje ochy i achy nic nie znaczą. O to, że zawsze czegoś chcesz. Miłości, czasu, dobrej pogody, zdjęć. Chcesz. A co dajesz?
- No wiesz...
- No właśnie nie wiem.
- Skoro pytasz...daję siebie, to mało?
- A kto ciebie chce, co?
- Ty, bo w końcu chwycisz mnie za rękę.
Nastała cisza. Trudna. Czułem jak po nodze wspina się nerwowa mrówka. Cholera, nie mogę się poruszyć, nie mogę drgnąć. A plecy bolą...
- Celnie, gratuluję refleksu.
- Bywa, nie? Uśmiechnąłem się, choć do śmiechu mi nie było. Ta cholerna mrówka...
- Słuchaj, jej głos się zawahał, nie chciałam tak.
- A jak chciałaś?
- Inaczej.
- No to ci wyszło.
- Nie zrozum źle. Dać siebie, to dla was, ludzi, bardzo dużo. Ale nie możesz patrzyć tylko w jednym kierunku. Tylko "ja", "ja" i "ja". Tego chcę, tamtego...jak dziecko.
Pokiwałem głową. Miała rację. Tak, ciągle czegoś chcę. I nie mogę wyjść z tego zaczarowanego koła własnych emocji, własnych pragnień, własnych uczuć. Mrówka zlazła.
- Popatrz na innych, którym trzeba czegoś. Słów, obrazów, ciszy, zrozumienia. Nie jesteś jedyny.
- A ty...Ty czy patrzysz?
- Ja nie muszę.
Cisza stała się wieczorna. na horyzont naciągnięto żagle. Rumianek pachniał. Podniosłem się. Popatrzyłem na nią i nic już nie powiedziałem. Droga była daleka. Z każdym krokiem dochodziły do mnie odgłosy życia. Samochód, telewizor, natrętna muzyka, dziecięce głosy. Powroty...