Nienazwany ląd...

          Najpierw coś się odkrywa. Człowiek stoi z zadartą głową chciwie wpatrzony w przestrzeń. Może w ziemię. A może przed siebie. Czasem usta rozdziawia w niemym podziwie, w zdziwieniu. Czasami tylko stoi i patrzy chłonąc. Potem, kiedy ułoży sobie w głowie obraz, da mu przestrzeń w samym sobie, pojawiają się skojarzenia. I nagle z mgły myślenia, z chwili cierpliwej, z błysku wypływa nazwa.  I to jest tak naprawdę ważna chwila. Nie samego odkrycia. Nie zobaczenia, dotknięcia, posmakowania. A właśnie chwila, kiedy człowiek obdarzy coś jego nowym imieniem. I nie ma znaczenia, że wcześniej to miejsce miało tysiąc różnych imion. I nie jest ważne, że ileś ludzi przeżywało te same chwile. Wszak liczy się tylko tu i teraz – chwila ocalona z czasu.

          A wschód był taki, jak być powinien. Najpierw łuną na niebie, potem brzegiem zahaczający o horyzont. A potem już kulą toczącą się, w biegu złotego cielca. I zmęczony wędrówką siadłem na piasku. Było jeszcze zbyt wcześnie, żeby pojawili się ludzie. Okazyjni biegacze nadmorscy i chodziarze  z kijkami, które bardziej zawadzają, niż służą do uprawiania sportu. Było jeszcze wcześnie. Zbyt wcześnie, żeby pojawiły się rodziny z parawanami i tysiącem słów krzyczanych w letnim amoku. Złoty cielec słońca dopiero rozpoczynał wędrówkę po błękicie, a piach nie zdążył nagrzać się jeszcze. Rosa dopiero osadzała się na morskiej trawie i skrzyła pierwszymi kroplami. Tylko nadmorskie gołębie chciwe lotu kołowały nad łachami piasku. Szumiało.  I wtedy poczułem, że ktoś siada obok. Nawet nie odwróciłem głowy, bo czułem, że to ona. Nawet tu mnie znalazła. Nawet tu nie mogłem być sam.

- Nie złość się, powiedziała, będziesz jeszcze sam. A dzisiaj… dzisiaj chciałam po prostu posiedzieć z Tobą.

- Czy ja naprawdę nigdy nie mogę być sam?

- Nie żartuj, zawsze jestem z tobą, w tobie. Nosisz mnie, jak talizman, jak przekleństwo, jak błogosławieństwo.  Jestem i tyle. A to, że ze mną rozmawiasz, to taki bonus.

- yhmm…  Głowę oparłem na kolanach, nie chciało mi się mówić. Patrzyłem, jak morze oddycha, jego ruch, który kiedyś mnie fascynował.  Który kiedyś wydawał mi się podobny do życia. Przypływ, odpływ, falowanie. Wznoszenie się i opadanie. Uśmiechnęła się i wystawiła bladą twarz w stronę słońca. Dziwne jak na nią.

- Masz rację. Ale życie to nie morze. Morze, to nie życie. Ale zgrabna analogia.

- Powiedz, czy chcesz czegoś? Czy tylko przyszłaś drażnić się ze mną? Byłem zły. Zły, bo to było moje miejsce i moja chwila. Ocalała od zgiełku i krzyku dzieci. Wolna przestrzeń i wiatr. I szum.

- Zgryźliwy się robisz chłopie – powiedziała z uśmiechem. Ale wiesz co? Nic ci nie da nazwanie tego lądu. On ma już swoją nazwę. Starszą niż ty, starszą niż…ech…co ci będę tłumaczyć. To takie nieistotne.

 

- Co jest nieistotne?

- Nazwanie. Chcielibyście wszystko nazwać, ponumerować, rozrysować, zaszeregować. Tu moje, tu twoje. Mój parawan, mój koc, mój dołek. Moje życie, moje sprawy, moje wszystko. A przecież nic nie jest wasze. Nawet nazwy, nawet ziarnko piasku na tej plaży. I nawet ten wschód słońca nie jest czyjś. Jest, bo jest. Jesteś mu doskonale obojętny. Jesteś mu doskonale obcy. Bo on będzie, kiedy ciebie rozwieje na cztery strony. Teraz rozumiesz?

- To znaczy, że mam nie nazywać? To znaczy, że mam nie być odkrywcą sam dla siebie i siebie nie odkrywać? Nie chcę tak.

- Możesz nie chcieć, ale to i tak się dzieje. Odkryłeś coś dzisiaj mój odkrywco?

- A żebyś wiedziała.

- No, cóż to takiego, dodała z uśmieszkiem – och, ironia, wieczna ironia…

- Dajmy na to, że odkryłem, że nie trzeba mi wiele snu, odkryłem, że moje stopy są pierwsze na brzegu morza. Odkryłem dziś błękit i chmury płynące po niebie. Odkryłem słońce wstające leniwie. Może to mało, może to zbyt wiele, ale to moje odkrycie. Tak samo, jak ten kawałek piachu, na którym siedzimy – nienazwany ląd. Nie jest mój, nie jest czyjś. Nie nadam mu nazwy, bo jutro, albo za kilka godzin cierpliwe morze liżąc piach, zetrze go z powierzchni. Nie będzie go. Tak samo, jak nie będzie tej chwili, która jest, która trwa.

- I co dalej?... Widziałem po niej napięcie. Czułem w jej słowach ruch, jakby sama za mnie chciała coś dopowiedzieć. To było dobre. Więcej, to było doskonałe.

- Cóż…przecież wszystko wiesz, więc czy muszę…?

- Musisz, odpowiedziała. Musisz, bo ja chcę.

-Och, nie muszę, ale powiem. Powiem, bo Cię lubię. Powiem, bo znasz moje myśli i to, co mnie wypełnia. Wyszeptam to, żebyś nie myślała, że głupiec ze mnie. Co będzie dalej? Nic. Ale to, co jest teraz, jest moim lądem nienazwanym – moją chwilą, która trwa. I dla niej świeci słońce, dla niej mieszkam teraz w szumie. Dla niej siedzę i sycę oczy, dla niej oddycham zapachem morza. Ona we mnie zostanie – mój ocalały ląd, mój nienazwany ląd. Moja chwila wyrwana w czasie.

- Miałeś rację, nie jesteś głupcem…

Siedzieliśmy. Ona i ja. Piach powoli nagrzewał się, a złoty cielec słońca wędrował uczciwie po niebie. Szumiało. Pachniało. Wszystko było zwyczajne tą zwyczajnością, która dziwnie kojarzy się z cudem…