Piasek i wiatr.

            Siedzę tu, a przez muzykę przebija się szum morza. Muszę tak, muszę. Muszę być sam. Teraz właśnie. W tej chwili. Siąść na piasku i oprzeć brodę na kolanach. Zapatrzyć się w dalekie fale, w oddychanie morza, w horyzont, który to pojawia się, to znika. Zasłuchać się w swoje myśli, o tej porze leniwe i płynne jak złoto zachodu. Może uśmiechnąć się nieoczekiwanie. Tak, wiem. Niepotrzebnie. Ale muszę być w ciszy, muszę być sam. Bo to, co we mnie jest, to... Trzeba z tym ostrożnie. Trzeba z tym delikatnie. Trzeba z tym, jak w czasie operacji najwyższego ryzyka. Kiedy wszyscy wiedzą, że się nie powiedzie, a tylko lekarz stojący przy stole wie, że zrobi wszystko. Więc i ja spróbuję. Choć nikt nie wierzy, ja zanurzam dłonie w siebie. Wyciągam to, co najważniejsze. Wszystkie pytania i wątpliwości. Wszystkie myśli dobre i złe. Po co? Nie wiem. Ale muszę. Bo przecież jestem zanurzony w szumie. Bo przecież siedzę w wietrze. Bo przecież jestem tak daleko. Za daleko. Bo kiedy słowa zaczynają boleć, to ucieka się w ciszę. Która boli jeszcze bardziej, ale daje też czas, by wiele przemyśleć, zrozumieć. Wyciągnąć z siebie tę prawdę nienazwaną, choć znaną. Obracać w dłoniach, czasem wyrzucić ją z siebie. Czasem pogładzić i schować na powrót.

             Więc i ja siedzę tu, a przez muzykę przebija się szum morza. Światło nabiera złotej barwy, a fale liżą chciwie brzeg. Tak niedawno szedłem w stronę wschodu chcąc sfotografować złotą kulę słońca, które wynurza się z morza. Teraz posłuszny instynktowi siedzę i patrzę, jak zmienia się światło. Jak zamiera. Jak zmieniają się kolory. Jak zmieniają się moje myśli. Tęsknię. Tęsknię i niech nikt nie mówi, że jest inaczej. Bo nie wie. Ja też nie wiedziałem, że można tak tęsknić. Ja też nie wiedziałem, że można tak na brzegu morza siedzieć i myśleć. Też nie wiedziałem, że potrzebne mi to jest, jak oddech. Jak woda. Jak uśmiech. Jak słowa z Twoich ust. Nie, nie jestem Małym Księciem, który siedzi i ogląda zachody słońca. Choć zostaną wypalone na mojej siatkówce, choć pewnie zapamiętam je w nietrwałej sieci neuronów. Po prostu siedzę i myślę, a wiatr z zachodu targa mi włosy. Rozwiewa mnie po tej plaży, a ja patrzę, jak ulatuje myśl za myślą czepiając się trawy morskiej, zahaczając o kamyki. Ale po to właśnie przyszedłem. Nie, nie po to. Chciałem być sam, chciałem posiedzieć na piasku. Chciałem zadać sobie parę pytań. Czy to ma sens, czy to wszystko ma jakikolwiek sens? I czuję, że te słowa też ulatują z wiatrem, jakby nic nie ważyły. A więc nie mają sensu. A więc nie są istotne. A co jest istotne? Bursztyn znaleziony rano? A może muszla, kamyk o gładkim kształcie? A może butelka z wiadomością? A może wędrówka przed siebie bez celu. A może moje siedzenie na piasku o zachodzie słońca... Nie wiem.

            Usta mam spieczone. Pieką. Ale niepotrzebne mi przecież. Do szeptu wystarczą. A jest pora, by szeptać. Potrzeba tylko wina. Najlepiej białego. Ach i przydałby się kieliszek ze smukłą nóżką. Piję pod zachód słońca. Teraz jest wszystko na swoim miejscu. Słodycz wina i gorzki zachód. I siedzenie w wietrze i piasek przesypujący się pod palcami. I leniwe myśli rozwiewane wiatrem od morza. Idealne wypełnienie, alfa i omega w jednym. Ach, gdybyś tu była obok wyszeptałbym dla Ciebie ten stary wiersz pałętający mi się gdzieś po głowie. Dobre miejsce na szept. I dobre miejsce, by popatrzyć w oczy. Wieje przecież. I słońce zapada w morze. Anioły rozpinają żagle nieba. Cichnę. Bo tak trzeba, kiedy siedzi się na piasku, a na uszach ma muzykę, przez którą przebija się szum morza. Bo tak trzeba, w tej nieoznaczonej godzinie, gdzieś w szumie na krawędzi świata...