Sól

*            *             *

Kiedy mapy ukradziono kreślone

uczoną ręką kartografa,

musiały wystarczyć gwiazdy, mało gadatliwe

obce niebo nad wzburzonym morzem

i choć lałem krew na fale i słodkie wino

w przełyk, to nic nie przemówiło oprócz wiatru,

który targał włosy i gładził twarz.

I wszystko było wiadome, choć niewiadome

jak dziecinna układanka rozrzucona

dla czczej psoty po kątach, by trudniejsze

było znalezienie sensu, choć sensu nikt nie widział

oprócz gwiazd, ale te były milczące i choć stawiałem

karty i szukałem odpowiedzi w brzuchach ryb

koniec wydawał się mętny tak, jak i początek nieznany.

I sól wgryzła się w moją skórę, jak wgryzają się chmury

w księżycową noc, kiedy czarnieje morze, a lądu

nie widać tylko sam horyzont, który woła głosem

kochanki ze wspomnień, jak piasek na złotej plaży

wgryzły się we mnie słowa parując we mgle, kiedy poranek

budzi ciszą, gdzie fala nie drgnie, a brzuch żagla zwisa smętnie

zamiast jaśnieć dumą pępka pośród błękitu

Zdałby się lądu skrawek, bodajże najlichszej ziemi naniesionej

przez ptaki, albo port cuchnący obcym domem

i potem słonym jak morze, albo i dom na wzgórzu otoczony platanami

lub chociaż opleciona powojem chata z oknem, gdzie pali się latarnia

zapalana codziennie o tej samej porze, jak dobra wróżba rzucona w niebo

i kobieca dłoń gładząca klamkę

i kobieca dłoń gładząca klamkę….