Ślepnąc...

Ślepnę patrząc w słońce. I zły jestem na łzy, kiedy nie umiem spojrzeć przez wizjer. A potem czarne kręgi i ślepota w oku. Ślepnę patrząc na świat. Już nic nie widzę i zastanawiam się, czy trzeba mi sękatego kija, by drogę mierzyć jego długością. I przypomina mi się obraz ślepców Breugla, którzy wpadają do rowu. W oddali kościół, a nieco z boku chaty. Nie ma ludzi tylko ci ślepcy, którzy idą przed siebie. Zastanawiałem się, na ile obraz jest interpretacją, a na ile rzeczywistością, która nieobca była tamtemu czasowi. Symbolika biblijna jest nazbyt czytelna - oto ślepcy, którzy nie widzą, wpadają w sidła własnych zmysłów pociągnięci w otchłań, jak przewodnik. Ślepa wiara albo ślepa niewiara. A ja ślepnę patrząc w słońce, bo usłyszałem, że te złote zdjęcia są ładne. Więc ślepnę ze ślepą wiarą, że znów usłyszę te słowa, że przeczytam je, jeśli zdołam. A jeśli nie, czy będzie to miało jeszcze znaczenie, że chciałem dobrze? Czy słowa mogą uwieść, jak uroki ziemi, jak dotyk? Na ile już jestem ślepy, a na ile jeszcze widzę? Prawe oko, przez które patrzę w blask, już wyblakło. Nie jest niebieskie, a stało się szare. Drugie, lewe, zmierza ku szarości. Ociemniały, tak dawniej mówiono. Ciemno przed oczami, ciemno w głowie - ciemniak. Pomieszany od blasku, pomieszany od ciemności. Pomieszany od pogoni za wschodami i zachodami, za ulotnymi słowami, które krążą w krwioobiegu. Nawet, jeśli przyjdzie macać drogę przed sobą, to będę posłuszny blaskowi. Wyciągnę twarz ku jasności, bo przecież nic mi już nie zrobi, skoro oślepłem. W kościele Twoim - szeptem... Bo i szeptam w swoim zaślepieniu raz po raz. Raz po raz. I szept ślepnie, jak ja, kiedy patrzę w blask. Z herezją smakującą piołunem...