Wszystkie wniebowstąpienia Twoje...

Wszystkie wniebowstąpienia Twoje

Wiesz, nietrwałość rzeczy najlepiej opisać

promieniem, który dziecko łapie drobną dłonią

niby jest, a go nie ma

a dziecko wykrzywia twarz w niezrozumieniu

i odtąd zaczyna się nasze zdziwienie,

które przeradza się w niechęć

czasami

dobrze jest świętować słodkim winem taką chwilę

stojąc na dachu, albo w parku na ławce

albo przy świeczce, kiedy wieczór gaśnie

a przecież miłość trwa ciągle

przeskakuje ciała licząc na spełnienie

jak złośliwy demon, kiedy ciała sczezną

więc jedyną radą jest kochać to, co ulotne

nawet jeśli jest to obłok na niebie

albo ciało ponętne obok

ubrane w ciepło i milczenie

i będą nas nazywać Tristanem i przeklinać Izoldą

choć cierpienia w nas tyle

ile sami na siebie nałożymy

aż przeminą sekundy morza, jak pył wirujący w słońcu

i zdarzy się niepamięć jak błogosławieństwo,

by żadne złe myśli nie dotknęły wspomnień

i tylko oswojone wilki moich oczu

wypatrywać będą twojego cienia w każdym człowieku

węszyć będą w każdym słowie cierń i czułość

niepewne wciąż chwili ani tropu

I wiesz, jesteśmy wciąż jak te dzieci ogarnięte zdziwieniem

i rękę podnosimy do oczu niepewni

aż nas śmierć ogarnie drżeniem

albo wyzwoli…