Bieszczady

   Zastanawiam się, jak opisać ten świat, który widzę, a który jest inny od tego, który znam. Początek? Tak, każda historia ma swój początek. Ale po co o nim pisać, skoro jestem tu, gdzie jestem, w czasie, który jest wiadomy? Prawda jest całkiem prosta, uciekłem. Spakowałem kilka rzeczy i uciekłem w Bieszczady, żeby…Nie wiem sam. Wszystko stało się mało istotne. Liczą się tylko przestrzenie między połoninami. Liczą się ludzie, których spotykam, z którymi rozmawiam. Jasiek, ten Bez Palca powiedział – ja tam babami się nie przejmuję. Na co wstawiony już, ale w dobrym nastroju Bobrowny odpowiedział: Baby, to delikatna rzecz, na ten przykład. Strach taką grubszym słowem, a i las nie dla takiej. Tylko Kicoł siedział zamyślony i jedyne co mógł powiedzieć, to – pierdolić. Jak się potem okazało, poetyczna w nim dusza była. Kelnerka zerkała na mnie tym wzrokiem, który lepiej omijać, by nie zostać tu, na końcu świata. Nawet kotlet pachniał jej dobrocią i domowym ogniskiem. A ja przecież uciekłem Od złych słów, złych czynów, od niedopowiedzeń. A ten świat tutaj składa się z prostych rzeczy, których nasz wiek zapomniał. Bo zapomniał o wędrówce, która jest najważniejsza. Wysokie połoniny wołają, a zielone  buki sprawiają, że chce się iść dalej i jeszcze dalej, aż do utraty sił. A ja w swej wędrówce, mokry i pełen obaw, kładę się na trawie, a świerszcze grają swój hymn pochwalny końca świata. Nie wiedzą, że z każdą kroplą potu gubię swą truciznę, którą mnie napełniono. A z każdym snem staję się bardziej milczący. Tak tu jest, gdzie diabeł mówi dobranoc, a dzień dobry - ludzie na szlaku. I idzie się w kierunku słońca nie po to, żeby zdobyć iluzoryczne zwycięstwo nad samym sobą, a żeby odkryć to, co w człowieku. Co więc we mnie jest? Koniec, początek, rozmowa ze śmiercią, czy odnalezienie czasu straconego? I wiesz, jest jeszcze krucha latarnia, którą zapalam o zmierzchu nawet tutaj, z nadzieją, że ktoś zapali ją również dla mnie – gdzieś, kiedyś...