Dehydratacja...

Patrzyłem na niego poprzez szkło. I on na mnie patrzył przy kolejnym salucie wzniesionym w martwe powietrze sierpniowej nocy. Szła burza powarkując gdzieś z oddali. Brakowało powietrza albo choć przepełnionej popielniczki i sinego dymu wiszącego nieruchomo w martwym powietrzu. Byłoby jeszcze klimatyczniej, a przynajmniej można by ręce zająć i udawanie patrzyć, jak żar połyka kolejną porcję nikotyny. To był czas rozmów i picia, picia i rozmów, aż język odmówi posłuszeństwa albo dno butelki zachlupoce w szklanej rozpaczy. Grzechy źle się czują w czystym, zimnym powietrzu, źle im w powietrzu kadzidlanym, albo tym rozmodlonym niebem. A nam przecież chodziło o wyrzucenie z siebie tych zdań, które bolą, które sprawiają, że mimo wyprężonej piersi gdzieś czai się w środku strach. Siedzieliśmy przy dębowym stole. Zegary biły godzina za godziną, a grzechy wyłaziły z nas z każdym wypowiedzianym słowem. Patrzył mi w oczy i nie płoszył się. Tequila dodała mu odwagi, a cytryna, świeżych pomysłów. Sól stała na środku stołu jak znak przywołania demonów. Bo przecież to jest noc, kiedy się pije i gada.

- Jak tam było, tylko bez ściemy, wiesz o co mi chodzi - rzekł ten młodszy. Patrzył zamglonym wzrokiem, ale wiedział o co zapytać. Zabolało, jak rozgrzane żelazo przyłożone do pleców. Lepiej mówi się o czyichś sprawach. Lepiej się słucha.

- Ciężko. Ale chciałem, żeby tak było. Człowiek powinien się hartować.

- Nie pieprz, mów.

- Mówię, że ciężko, czego nie rozumiesz?   Miałem wilgotne włosy na karku, jakby nerki odmówiły posłuszeństwa. Pieprzyć fizjologię i wszystkie nauki święte tego świata - nalej.

Patrzył  mi w oczy przez szkło, a tequila wyśpiewywała swoją pierwszą canção de ninar.

- Uciekłem, bo zasłużyłem na ucieczkę. Pieprzyć pokój, pieprzyć warunki. Czasem trzeba uciec, czego nie rozumiesz? Wsiada się w autobus i jedzie przez ileś godzin, nie wiedząc gdzie. Chodzi się dużo po górach i opadają z ciebie myśli. Te dobre i te złe. A kiedy już nie możesz iść dalej, to czeka na ciebie zdezelowane i wygniecione łóżko z kocem zamiast pościeli i ściany tak cienkie, że słychać myśli sąsiada. I jest granie świerszczy i okienko w pokoju dwa na trzy. I znów jest wędrówka i bolące nogi i wspólna łazienka z rozpierdolonym prysznicem. A potem łyk wódki z tymi z lasu, którzy są inni.

- Co to znaczy “inni”?

- Oni też uciekli, ale o tym nie wiedzą. A jeśli wiedzą, to nie golą się i mówią urywanymi zdaniami kogoś, kto musi przyzwyczaić język i usta do mówienia. Ich świat jest prosty. Taki, jaki powinien być. Nikogo nie potrzebują oprócz siebie. Rozumiesz?

- Nie, ale niech ci będzie.

- Wypijmy.

- Na zdrowie el Kapitan

- Na zdrowie escravo

Burza przeszła bokiem, ale deszcz bębnił o szyby. Wreszcie deszcz, który zmaże grzechy tego świata i napełni kałużami poranek. Czego więcej chcieć? Wypiliśmy do dna, bo inaczej nie wolno. Krople tequili lśniły  na ściankach kieliszka.

- Widziałem zdjęcia – powiedział.

- Tak, zdjęcia, dwadzieścia kilo na plecach więcej. Ale wiesz co? Nie zamieniłbym tego na wczasy all inclusive. Bo mogłem zobaczyć to, co istotne.

- A co jest istotne? – jego język zahaczał o zęby, kończyła się wódka w czerwonym kapeluszu made in China.

- Dla każdego co innego, nie wiesz jeszcze?

- Wiem.

Było późno, lub wcześnie. Zależy, jak spojrzeć na to. Wiedziałem, że będzie upał. Potrzebowałem tej rozmowy. On też. Świt nie przyniósł chłodu tylko upał znad Afryki. Przypomniałem sobie skrzydła motyla, który przysiadł na polnym oście. Lubiłem osty. Są takie demokratyczne, kłują każdego. Może tak trzeba…? A może trzeba, jak ten motyl umieć siąść na oście? Sztuka. Jak wszystko w życiu...