Powroty...

Więc jeśli nie teraz, to już nigdy nie wrócę. Zostanie trzepot żagli i wołanie wiatru w linach. I zostanie wielkie kołysanie gdzieś między Karaibami, a plażami hepinesu – gdziekolwiek by to nie było. A przecież powroty są trudne, trudniejsze niż rozstania, gdzie wystarczą plecy odwrócone i zamglony obraz. I nie trzeba mówić nic, po słowie „żegnaj”. A potem jeszcze jest niebo i ziemia i wielkie wędrowanie, i mądrość sczytana z książek, które piszą wariaci, o obco brzmiących imionach, tylko z większą wyobraźnią.  I są jeszcze myśli słodkie,  jak gruszki z cynamonem i rumem. I sen łagodzony spirytusem. Nie wiem, co jeszcze powiedzieć, bo oprócz wielkiej tęsknoty jest słońce, księżyc i gwiazdy. I są ścieżki albo i drogi, które zawsze i na nowo się odkrywa. Czy myślisz, że mógłbym, wzorem cezarów ,uprawiać róże na wzgórzach i wgłębiać się w filozofię z moją kiepską łaciną i z greką, z której znam tylko dwa słowa – daimonion i agape? I myślisz, że mógłbym wracać wieczorem do domu, by zapalać latarnię i sączyć miejscowy trunek, który miałby barwę starego bursztynu i dymny zapach jabłek? A może powroty, to tylko parapet i cisza? I krzątanie się w oczekiwaniu na Penelopę? Ach, a może powroty, to spadanie gwiazd i życzenia wypowiadane szeptem i klepka nieposłuszna, która skrzypi, zupełnie jakby ktoś chodził? A może to tylko mury nagrzane słońcem, do których przykłada się rękę? Nie wiem.

Czy moja dłoń pamięta jeszcze uścisk klamki, zgrzyt klucza? Czy pamiętam, jak otwiera się te drzwi? Czy pamiętam, jak szeptać sznurki modlitw i nastawiać herbatę dla niespodziewanego i chcianego? Nie wiem. Ale takie właśnie są powroty. Jeśli nie teraz, to nigdy już, jak sądzę…