Wietrzne drogi...

A przecież mógłbym przejść szlak nieskończenie szybciej. To nic, że dyszałem jak zziajany pies przecież. Nogi niosły wciąż dalej i dalej, a po pewnym etapie zmęczenia nie chce się już patrzeć na boki. Co tam przestrzeń między wijącą się ścieżką - byle dalej i dalej przed siebie. Ale przecież nie mogłem. Nie mogłem sobie tego zrobić. Nie po to robiłem rano dwie bułki smarując suto serkiem topionym, nie po to taszczyłem zimny napój imitujący jabłko i miętę i tonę szkła do aparatu. Nie po to kląłem i pociłem się, żeby obraz mignął mi przed oczami zostawiając rozmazane smugi i gorzki smak zwycięstwa nad samym sobą. Był przecież wiatr, który czesał trawy na zielonych połoninach, był przecież wiatr, który targał mi włosy i obłoki o wyciągnięcie ręki nade mną. Żeby poczuć ten wiatr musiałem wejść na tę pieprzoną górę pocąc się i złorzecząc. Niech więc zawieje i niech wieje porządnie. Zapłaciłem za niego przecież porządnym przekleństwem, potem i trucizną wyciekającą ze mnie gdzieś po drodze. Napisać, że stanąłem tam, pośród zielonych wzgórz, to nie całkiem prawda. Bo czołgałem się do tego szczytu, błagałem o jego widok. A kiedy w końcu rzężenie moich płuc ustało i mogłem się wyprostować, poczułem się zupełnie pusty. Nie było we mnie złości i tłumionych łez. Nie było niespełnionych obietnic i słów, które zraniły. Ani też ciszy nie było. Byłem tylko ja, z mokrymi włosami i koszulką, który wystawia twarz na wiatr. Ach, zapomniałem Ci powiedzieć, była jeszcze borowina ze słodkimi i cierpkimi owocami jagód. I był mój śmiech w zwycięstwie nad sobą i pieprzoną górą gdzieś pod stopami. Ścieżka wiła się wyznaczonym szlakiem, a trawy kładły się od podmuchów. Wielkie kołysanie. Szeptana kołysanka, w której zasnąłem. Czy mam Ci napisać, że ucichły we mnie słowa, że żadnego z nich nie umiałem w sobie odszukać? Nie, mogę Ci napisać, ze leżałem w trawie i wystawiałem twarz do słońca.  I czułem, do cholery, że żyję. Że muszę przejść swoją drogę z Twoim obrazem pod powieką, bądź nie. Ale muszę przejść, żeby znów powietrze smakowało jak powietrze, a woda smakowała wodą. I chleb znów kruszył się w moich ustach. Nie ma Cię tutaj, ale jesteś. Siadasz przy mnie na dzikiej trawie i patrzysz w dal. Tak jak ja, za moimi oczami. I tak samo jak ja patrzysz w dal, a potem na swoje dłonie, które tętnią od krwi w żyłach. Bo wiesz, nie ma góry wyższej niż milczenie i nie ma góry straszniejszej, niż to, co w nas. Nie, nie boję się dalszej drogi, bo moje nogi dobrze jeszcze służą. Cichą modlitwę, którą rozumie tylko niebo i ja. Choćby miała być heretycka czy pogańska, ale modlitwą. Do Boga, wiatru czy drogi. Obojętne.   Jest we mnie pustka - to znaczy miejsce do wypełnienia - wiej wietrze, wiej, prowadź drogo, prowadź. Niech się stanie zieloność i pijany, bieszczadzki anioł...