Kołysanki-wyliczanki

   Patrzę na swoją dłoń i myślę sobie, że byłem cholernym głupcem chcąc pomieścić w niej świat. Nie zmieszczę w niej nawet snów, bo nie śpię. Widocznie wyśniłem już dość, jak na jedno życie.  A może nie mam siły na sen w ciągu nocy śniąc swój sen za dnia?  Śmieję się, bo chciałem ofiarować ten świat moich dłoni, a nie przypuszczałem nawet, że bawię się pustką ujętą w zgrabną metaforę. Więc patrzę na nie, jak na żywe zwierzęta, które odpoczywają zmęczone dniem. Tyle chciały pokazać, tyle uczyniły gestów, nosiły przedmioty. A teraz śpią czujnie,  posłuszne na każdy rozkaz. Zawsze ciepłe, jakby drzemał w nich ogień.  I ciągle mnie bawi dłoń przyłożona do szyby, zostawiająca swój znak, który rozwiewa się, tleje, znika. I nie ma śladu po nim, jest tylko pamięć o zimnej szybie. Znów metafora? Drugie dno? A gdyby tak, to co? Nic. Zupełnie nic przecież.  Uśmiecham się, bo  trzeba ćwiczyć grymas twarzy, kiedy zapytają, co słychać, albo czy wszystko w porządku.  Trzeba ćwiczyć bezustannie, bo to ważna sztuka, którą łatwo zapomnieć zwłaszcza, kiedy jest się samemu.  To amerykańskie szczerzenie zębów chyba działa. To zupełnie inaczej niż w powieściach, kiedy bohater posiada skazę, pęknięcie, które rzuca się cieniem na jego życie i wszystko dookoła. Milczy, cierpi w samotności chodząc na wrzosowiska lub wysiadując w barach na darmo próbując utopić w alkoholu to, co niezatapialne. Stop. Za dużo tego. Za dużo tego było. Czuję jeszcze na koniuszkach palców dotyk, elektryczne sprzężenie które sprawia, że zamykam oczy jakbym chciał chłonąć zapach i dotyk. Czy to Ty stoisz na tle okna, czy zwodnicza pamięć, którą zaprzągłem do działania wyprawia ze mną cuda w czasie tych marnych godzin ciemności?  Cicho liczę: jeden, dwa, trzy, cztery, pięć…otwieram oczy i dalej stoisz zanurzona w ciszę i nieuchwytny szept zegarów.  Nie, to nie możesz być Ty. Nie teraz, kiedy nie mogę się ruszyć, kiedy nie mogę mówić. Wydaje mi się, jakbym słyszał Twój oddech całkiem blisko. Szybki, jak po biegu, a potem już normalny, spokojny i w końcu ten ogarnięty snem błękitnym. A ja nie śpię, przelewają się we mnie tylko obrazy, słowa usłyszane, to całe nocne poplątanie. Słyszę wiatr za oknem, jak najlepszą na świecie kołysankę. Zasnąć w kolebie wiatru z Twoim snem błękitnym. Zasnąć, zasnąć…