Oceany...

To nie są morza, które bywają słodkie i niebieskie; zwłaszcza te pod powieką, kiedy siedziało się na starej jabłoni niczym na maszcie brygantyny szmuglującej jedwab i srebro, a czasem i niewolnice pachnące kadzidłem, od którego ich skóra nabierała smaku pieprzu i miodu. Tamte morza minęły, jak mija to, co dobre. Zaczął się ocean, który już słodko nie szepce rozbijając się o piaszczyste plaże, a szumi ławicami mielizn i skalistych plaż, które kaleczą nogi. Długa podróż, za długa i wiatr we włosach jak wtedy, kiedy czułem w dłoni ciepło innego ciała. Dlatego kocham wiatr, ale boję się oceanu z jego głębią i nocą bez księżyca, kiedy trzeba zapalić latarnie, a brzegu wciąż nie ma i nie ma i kończy się słodka woda, a cebuli nikt nie chce jeść, choć szkorbut panuje. W takich chwilach nic nie zostaje oprócz  duszącego snu i przebudzenia pod niebem, do którego i modlić się, i w które patrzeć nie sposób. Wszystko skrzypi i to jest jedyna pociecha, bo ten skrawek lądu z drewna jest jedynym domem, który mogę mieć. Może oprócz marzeń i wyobraźni, choć tej sporo potrzeba, żeby utrzymać się na wodzie. A może lepiej byłoby wciągnąć haust słonej wody i pożeglować nie przed siebie, a w dół, prosto w objęcia czerni i wiecznego kołysania niespokojnej wody? Gdzieś mija mnie nocą statek na cześć Sartre’a, ale milczy podobnie jak ja pragnąc swojej drogi przez słone fale donikąd i swoich samotnych, obcych gwiazd. Tak przecież bywa, ale i tak łzy w oczach od wypatrywania stoją zupełnie niepotrzebnie – cóż, fizjologia, czy jak zwać to, co we mnie płacze. Przydałaby się gwiazda prowadząca, ale te gwiazdy mówią obca mową i nikt ich nie zrozumie, a najmniej ja. Jest jeszcze rum, który pali przełyk. Ale i on nie pomaga, choć tych kilka chwil snu cenne jest pośrodku oceanu. I wiesz, myślałby kto, że mówią prawdę, jak tarot stawiany dziewczynie, ale one kłamią, podobnie jak ludzie, tylko róża wiatrów ta sama i te same butelki, ze słowami gorzkimi jak piołun, wyrzuconymi za burtę w ocean. Nie wiem, gdzie płynę i jaka moja droga i wiatr i szept w głowie. Nie wiem. I to jest właśnie ocean. Tak inny od łąki u schyłku lata. Choć może tan sam…? Choć może jednak ten sam…