Zanim...

    

      Na parapecie było dużo miejsca i starym zwyczajem oparłem plecy o ścianę i wyciągnąłem nogi. Dobrze. Dobrze tak siedzieć. Zapomniałem, że tak można. Dużo zapomniałem. Zupełnie tak, jakbym żył kilka żyć. A to przecież jedno, niepełne. Niedomknięte, jak drzwi, które w pośpiechu odbiły się od futryny. Herbata ma tu niezapomniany smak. Może jednak spróbujesz? Nie, jest całkiem zwykła. Z odrobiną cukru i cytryną. Lubię taką. Ale wiesz, właśnie w tym miejscu smakuje jak trzeba. Patrzę przez okno i widzę zachód słońca i ogrody, na które spływa cień. Błękitnieją, ciemnieją, a potem rozpływają się w mroku. Czy tak samo będzie ze mną? Owinę się błękitnym niebem i nic mnie nie będzie obchodziły niedomknięte drzwi, pamięć, blask zachodu, deszcz, wiatr… Pytasz, czy ja tak na poważnie? Przecież siedzę na parapecie, tu nie można inaczej. Tu albo się marzy, albo tęskni, albo prorokuje. I nie ma w tym nic śmiesznego choć wiem, że jedni lubią śmiech ponad wszystko. Ale są też ci inni, którzy cenią uśmiech. Ten cichy, czasami samymi oczami – niewypowiedziany. Niewyparskany? Nazwij jak chcesz. I wiesz, nie powiedziałem Ci tylu rzeczy, ale czy jest sens mówić o tym teraz, kiedy dzień zamiera w ostatnim blasku? Tak, masz rację. Niech pochłonie to niepamięć. Albo niewypowiedzenie, na jedno wyjdzie. Czy mówiłem Ci już, że dobrze Ci w tych barwach i z  kubkiem herbaty? No, ostatecznie jestem mężczyzną. Zdarzają nam się takie wpadki. Ale to przecież ja pragnę błękitu, nie Ty. Nie musisz się złościć demonstracyjnie. Ostatecznie to o mnie zapomną, nie o Tobie. Skąd wiem? Ba…  Ale wiesz, dobrze mi tu. I nawet bym został, ale nie mogę. Noc zapada. Będzie rosa, to całkiem przyziemne, ale mokre nogi, to nie przelewki. Tak, o chorobę łatwo. Ciągle o to pytasz, jakbym był zniedołężniałym staruszkiem. A ja właśnie teraz więcej widzę i wiem i rozumiem. Każdą kroplę, każdy włos wiatru, każde mrugnięcie gwiazd. Tak, i każde milczenie też. Ale wiesz, zanim się błękitem otulę, zanim zapalę latarnię... czy chcesz herbaty? Jesteśmy przecież we dwoje. I jest parapet. I jest ostatni most – kruchy sms z zaklęciem. Więc jak, Pani, podoba Ci się tu? Rano zobaczysz białe kwiaty i krople rosy, zobaczysz błękit. Że niby Śmierć ma obowiązki? Tak, wiem, zarobiona jesteś, ale nie odmawiaj. Bo wszystko dzieje się zanim. Zanim otulę się błękitem, zanim wyciągniesz dłoń, zanim zapomnę. Usiądźmy jeszcze i napijmy się herbaty, co?...