Buki (Niemożliwości)

Siedziałem pod kolorowym parasolem i patrzyłem. Krople potu drażniły, a kubek termiczny w kolorze błękitu cudownie kontrastował z tym miejscem. Nie należał do niego, tak samo jak i ja. Ale należeliśmy do siebie i to było dobre. Dobre też było światło późnego popołudnia, w którym krążył kurz. Pachniało liśćmi i grzybami i wydawało się, że nie muszę się nigdzie ruszać. Musiałem, bo takie chwile nie mogą trwać wiecznie, a ja nie jestem Faustem. Jestem sobą, który siedzi pod kolorowym parasolem i przez plecy czuje gładką korę buka. Zastanawiają mnie liście, które na jednej gałęzi potrafią być zielone, żółte i czerwone. Zupełnie tak, jakby drzewo nie mogło zdecydować się, czy je zrzucić. Zupełnie inaczej niż w przypadku klonów, które raz podjąwszy decyzję żółkną w ciągu jednej bez mała nocy. Było cicho. Tak cicho, że usłyszałem w sobie bicie serca. Tego chciałem. Ale nie mogłem się uśmiechnąć. Krążył we mnie bunt przeciw słowom. Jej słowom. Bo przecież jestem człowiekiem i nie odrodzę się, jak to drzewo na wiosnę, które „pamięta”, w którym miejscu wypuścić liście i jaki mają mieć kształt. Tak, wiem, to kwestia genetyki, a jednak drzewo się odradza, ja nie. Dlatego drzewo nie potrzebuje nadziei, a ja tak. I tylko w wyobraźni ścieżki są proste, a raz obrana droga nie pozwala na krok wstecz. Bo przecież błądzić jest moim przywilejem, moją ochroną i przekleństwem. Co z tego, że wyrośnie nowa trawa i pojawią się znów liście? Co z tego, że w miejsce spadających gwiazd pojawią się nowe? Co z tego? Ja nie pojawię się nowy, a nawet jeśli, to nie będę nic pamiętał. A ja chcę, jak co dzień, zapalić świeczkę w latarni, siąść na parapecie i napić się herbaty albo białego wina. Czekać na niemożliwe na tym moim parapecie, aż czas zamgli mnie i zblaknę, jak stara fotografia.  Bo nie Śmierć implikuje moje życie, a Miłość. Ta siła, której nie umiem zdefiniować, która jest oddaniem, przyjaźnią, koleżeństwem i samym oddychaniem. Nawet, jeśli nie ma tych, którym się ją dało, jak niewygasłą iskrę. Nawet jeśli słowa oddzieliły murem. Bo przecież jest nadzieja i drogi, które wiją się jak rzeki.

Siedziałem pod kolorowym parasolem i piłem herbatę z błękitnego kubka i wiał wiatr. Światło było leniwe i było cicho. Nie chciało mi się wracać.