Miasteczka

     Dlatego nie pojechałem w góry. Nie chciałem zderzyć się z tłumem ludzi i z ich naturalnym hałasem – śmiechem, nawoływaniami, wrzaskami rozkapryszonych dzieci. Nie chciałem widzieć rozdeptanego śniegu i smogu unoszącego się nad dolinami. Chciałem pojechać w miejsce, w którym nie będę zwracał uwagi na kogoś. Bo przecież w życiu człowieka są chwile, kiedy musi być sam. Nawet we śnie, kiedy leży się obok drugiego człowieka, czuje jego sen, jego obecność, jest się samemu. To taki paradoks, jeden z wielu, jak sądzę. Ale przecież nie o śnie chciałbym Ci opowiedzieć. O brzegu, szumie, wietrze i błękicie już mówiłem. Mówiłem o tęsknocie, o wędrówce. A przecież na jej trasie trafiają się miasteczka. Wiesz, takie sezonowe miejsca, gdzie w lecie za górę pieniędzy dostaje się pokoik od podwórza. I oby była ładna pogoda, bo inaczej trzeba spędzić w nim dzień, dwa, trzy dusząc się i modląc o pogodę. A ja lubię te miasteczka, kiedy nie ma tłumów. Śnią swoje kolorowe sny o lecie i tłumach. Wtedy każdy napis na płocie ma sens. Wtedy każda nazwa zyskuje na znaczeniu i brzmi dobrze. A poza sezonem? Poza sezonem moje kroki odbijają się od murów i tworzą echo. Jest cicho, więc mogę usłyszeć szum morza przebijający się przez falę budynków. Najdziwniejsze jest wesołe miasteczko, gdzie kołyszą się tylko huśtawki i rdzewieją karuzele, a wypłowiałe konie czekają na jeźdźców. Dziwne są drogi, które pustoszeją i tylko weekendowe szaleństwo ożywia je trochę. Jest pusto, ale to dobrze, świat zyskuje swój rytm, swoją równowagę. Tylko ja w tym świecie staję się elementem jak z innej baśni. Idę otulony puchową kurtką, z aparatem i plecakiem. Sunę jak duch, tylko moje kroki wybijają werble marsza na chodniku. A potem przychodzi zmrok i zapalają się latarnie. Pusto, cicho, więc skradam się do Ciebie myślami. Skradam się szeptem. Śmieszne? Nie, to magia opuszczonych miasteczek.