Bramy...

     „Idzie niebo snem błękitnym, co zanurzył się w szafirze” – obracałem w głowie te słowa bojąc się, że ulecą, jak mają w zwyczaju znikać, kiedy są nagłe. Błysk – są, błysk -  i już ich nie ma. Nie, nie będzie z tego wiersza. Nie dzisiaj i nie z tych słów. Tak sobie powtarzałem jadąc przez miasto. Spieszyłem się, drażniła mnie opieszałość ludzi sunących krok za krokiem, jakby to czwartkowe popołudnie miało trwać w nieskończoność. Szeptałem, by nie stracić słów urodzonych przy wsiadaniu do auta. Szeptałem, bo chciałem je wpleść w zdjęcia, które dopiero mają się narodzić. I nie zdążyłem. Zachód zastał mnie w kolejnym korku i mogłem co najwyżej pogapić się na biały dym lecący pod niebo z browarnianego komina. A błękit tak krzyczał o wolność i wędrówkę, że chciało mi się zostawić samochód gdzieś w bocznej uliczce i pójść przed siebie niszcząc półbuty i zdrowie. Zatrzymałem się, wyłączyłem silnik. Wyłączyłem pośpiech. A potem był już tylko błękit i zmrużone lewe oko, kadr wyczekiwany i słowa, które nie zdążyły ulecieć. I nawet brama zamykająca drogę przez pola nie zmartwiła mnie. Zbyt wiele bram było w moim życiu, zbyt wiele zamkniętych drzwi, pod którymi stałem licząc na to, że otworzą się, kiedy wypowiem czarodziejskie słowa. Pieprzyć bramy, pieprzyć drzwi! Pieprzyć spodnie i półbuty! Pieprzyć wszystko! Mam swoje słowa i kadr i tę cudowną jasność w głowie. Mam siebie i swoje wspomnienia. Kto mógłby mi cokolwiek zabrać? Kto mógłby mi jeszcze cokolwiek zabrać? Odjąłem aparat od twarzy i popatrzyłem na świat. Słońce barwiło śnieg, a cienie błękitniały. Niebo dojrzewało zachodem, a słońce zapadało za domy na horyzoncie. Widziałem, jak gra w szybach blaskiem. Było cicho. I wiesz, w tej chwili poczułem dłoń, znajomą dłoń, która dotknęła mojej twarzy. Trwało to chwilę, sekundę, mgnienie, ale poczułem, jak suną palce przez policzek, czułem wnętrze dłoni ocierające się o brodę. Czułem. A potem nabrałem zimnego powietrza w płuca i przeskoczyłem przez bramę. Znów byłem po rzeczywistej stronie dnia. Samochód wiernie stał na poboczu, a stóp nie czułem. Pora wracać - pomyślałem. Jechałem szarym od soli asfaltem w stronę domu. Gdzieś, gdzie na nowo i znów będę układał swoje wszystkie wymyślone światy w nadziei, że choć jeden z nich stanie się prawdziwy…