Inna biel...

           Gdzieś, to brzmi anonimowo. I niech takie pozostanie, jak niebo wiosną. Za dużo pytań, a ja nie lubię pytań. I nie lubię na nie odpowiadać. Każdy chciałby usłyszeć historię, a przecież każdy pisze swoją. I czy spowiada się z niej codziennie? Pewnie nie, więc dlaczego ja to mam robić? To całkiem proste – jest jakieś „gdzieś” za drogą, którą jadą samochody. Czasami patrzę na nie i na ludzi w nich siedzących. Chłop w kapeluszu i kobieta obok – na psa urok. Będzie się działo na drodze. A tu świerszczyk w okularach przeciwsłonecznych, czyżby w rękawiczkach do jazdy samochodem? Basy mijają mnie  chrypnąc i zamierając. A tu, samotny jeździec w swoim stalowym rumaku oznaczonym trzema wielkimi literami ciągnący za sobą zapach remontu kapitalnego. Tak, można tak w nieskończoność. Droga jest równa i biegnie z północy na południe albo, jak kto woli, z południa na północ. Po prostu gdzieś. Lubię to słowo, bo nie zmusza mnie do czegokolwiek. Jest moim wyborem, jest moją myślą i ideą. Jest mną. Dawno nie padało i kurz z piaszczystej drogi drażni, ale ja wiem, że tak musi być. To mój przywilej wiedzy. To mój przywilej wyboru, którego dokonałem jakiś czas temu – gdzieś, kiedyś. To tak samo, jak z muzyką, kiedy usłyszy się pierwsze nuty i ciarki biegną po ciele, to wie się, że to jest ten utwór, to jest ta muzyka, to jest ten świat. Więc to jest mój świat. Gdzieś. Gdzieś na wysypisku, gdzie nikt rozsądny nie poszedłby na spacer. Gdzieś, gdzie nie ma pięknych rzeczy. Bo piękno trzeba odkryć samemu. Bo dobro trzeba samemu odszukać. Najpierw w sobie, potem w innych ludziach. Nie da się tego nauczyć. Można naśladować, ale czy naśladowanie jest prawdziwym życiem? Dlatego jestem tu – „gdzieś”, gdzie nikt nie będzie mnie szukał, gdzie moja muzyka na uszach nikomu nie będzie przeszkadzać, tak jak trzask migawki na chwałę bieli i błękitu. Na chwałę siebie, wiosny i tego, co rodzi się w człowieku, kiedy zaczyna dostrzegać świat, siebie, uczucia. Zmiana zachodzi niedostrzegalnie. Jak w czasie choroby, bo przecież wszyscy chorujemy, ale nikt się do tego nie chce przyznać. Tak jak wszyscy szukamy, poszukujemy, węszymy, macamy dłońmi. To nasza droga. To nasz wybór, który się kiedyś dokonał. Czy zainteresuje Cię to, że przychodzę w moje „gdzieś”, kiedy nie wiem, co dalej? Ze sobą, ze swoim życiem, z pierwiastkiem nieoznaczonym krążącym we krwi? Szukam bieli i błękitu. Innej bieli i innego błękitu. Innego świata, innych słów, innego szeptu…