Kroplą krwi...

          Przywykłem do tej wieży, która miała być moim więzieniem, a stała się domem. Dobrze się z niej patrzy w dal, wystawia twarz na wiatr i obserwuje gwiazdy płynące przez noc. Dobrze się w niej otwiera oczy na wschód i patrzy w stronę zachodu, kiedy słońce gaśnie, a sierp księżyca wędruje po niebie i w krwi. A ta burzy się i czerwienieje im głębiej w noc, im głębiej w milczenie. Nie znam jego ceny, tak jak nie znam ceny swojej krwi. Znam tylko konsekwencje. Bo wszystko ma swoje konsekwencje. Każdy uśmiech i każda łza. Każde milczenie i każdy szept. Każde słowo przemilczane i każda myśl zbyt odważna. Każdy dotyk. Otaczają mnie grube mury, które sam stworzyłem z cegieł nieufności, strachu i niepewności. Poraniłem dłonie, ale jestem w swojej wieży i widzę, tu na wysokościach, jak płyną chmury, a nad nimi gwiazdy ustawiają się w konstelacje, znaki zodiaku i koniunkcje. Czuję parujący zapach ziemi i jej tętnienie. Czuję deszcz, który pachnie deszczem i smak płomienia na końcówkach palców, kiedy zapalam świecę. Widzę, czuję, słyszę. Smakuję czas, który płynie. I wiesz, kiedy łzy przestają się już liczyć i wiatr osuszy twarz, a milczenie jest wielkie, jak niebo śpiewające wysokim błękitem, pozostaje tylko krew. Jej szum, jej tętnienie, jej słony i metaliczny smak na wargach gryzionych z bezsilności. Jej kropla, która spada na kartkę papieru zapisaną sznureczkami słów, modlitw, przekleństw, czarów rzucanych w noc. Dotykam jej dłonią i maluję spirale, gwiazdy, księżyce – tajny alfabet krwi, którego nikt nie odczyta. Moje modlitwy, zaklęcia i pakty z tym, czego nie ma. Co miało nigdy nie wzrosnąć, a oplotło myśli, słowa, serce. A potem przebiło cierniami, bo tak się dzieje zawsze. Bo za wszystko się płaci. Oddechem, szeptem, sobą. Krwią. Nie wiem tylko, czy zapłaciłem już swoją cenę. Nie wiem tylko, czy krwi starczy. Czy mnie starczy…

Will Cookson - Alone in the Dark