Nie dotykaj...

           Lubię czas. To przecież paradoks, bo kiedy patrzę w lustro, to widzę, że nie jestem tym chłopakiem, który wierzył, że zawsze taki będzie. Ale mimo wszystko lubię czas i lubię słuchać jak płynie przez stare zegary. Nasłuchuję w nocy, ile uderzeń wybije stary zegar, choć mam telefon gotowy na wszystko na wyciągnięcie ręki. Ale to nie to samo. Bo przecież nie ma nic lepszego, niż leżeć w ciemności nasłuchując bicia zegara i słysząc, kiedy budzą się ptaki. Najpierw nieśmiało, by potem wybuchnąć śpiewem. Albo daleki pociąg, którego stukot niesie się i klei powieki na tę cudowną, kołysaną chwilę. Lubię te chwile, tak jak lubi się wiernego psa, który przychodzi złożyć łeb na kolanach domagając się uwagi albo pieszczoty. Czasem czułego słowa. Czas płynie wtedy leniwie i sam nie wiem, czy jestem tu i teraz, czy wtedy i tam, czy w jednej z możliwych  przyszłości. A kiedy dzień wygoni mnie z domu, to wkraczam w głęboki nurt i mijają godziny niezauważone, na zawsze przepadłe. I zostaje ten czas, kiedy jestem, gdzie jestem. Tak jak dzisiaj, trzynastego w piątek mając na uszach błękitny blues. Siedziałem w tych starych portkach na ziemi nie bojąc się, że je zniszczę. Były jak ja. Cudowne no name, które jednak przypominały to, do czego zostały stworzone. Patrzę na drzewo, które obsypane białymi kwiatami przyciąga setki pszczół. Powietrze pachnie ziemią, życiem i kwitnieniem. Uśmiecham się do siebie i czas staje. Są tylko białe kwiaty i błękit. A może błękit i biel? Nie wiem, oczy zachodzą mi łzami. Pewnie przez światło. Więc zamykam je czując, że krople spływają mi po policzkach drażniąc skórę. To nie jest ważne, bo przecież czas się zatrzymał. Zawsze to robi usłużnie pozwalając mi tylko być. Nie, nie rozmyć się, nie przepaść w nieistnieniu. Po prostu być, oddychać, patrzyć, smakować zapachy. Czasem pozwala na kilka zdjęć, jak pamiątkę tej właśnie chwili. Ktoś mógłby powiedzieć – to już było przecież. Były te zdjęcia i to drzewo i ten czas. Nic nowego. Może… Może ma rację ten ktoś. A może to tylko koło, które się obraca i chciałbym pokazać jego obrót? A może to inne niebo i inne drzewo i inne kwiaty? A może to inny ja? Przecież to tylko gra czasem. Z czasem. Z samym sobą, ze światem – starym oszustem. Splatanie się tego co było z tym, co będzie i z tym, co jest teraz. Warkocz, który sami pleciemy. Otrzepuję spodnie z pyłu i czasu. Pora wracać – wzdycham i wzdycha czas. I drzewo też wzdycha setką pszczół. „Idź, zostaw, nie dotykaj…”  Może ja też powinienem tak powiedzieć? Wyszeptać?