Apokryfy

Po schodach idę, po szczeblach

depcząc słodką trawę

błądząc między apokryfami dni

wiec powiedz, ile warte jest życie

które trwa na przekór?

A może nie powinienem patrzyć

w drżące krople

ani też zachwycać się urodą dmuchawców

które przecież jak zawsze

przywołują ukochane vanitas?   

Nie jest dobrze milczeć

ani też myśleć za wiele

kiedy księżyc wschodzi

podnoszę więc gwiazdę szeptu do ust

której nie rozumiesz

I niechby się stał koniec przepowiedni

zagrały trąby i ogłoszono na plakatach

koniec świata naszego

powszedniego, milczącego, już nieznanego

Może zlituje się nad nami jakiś bożek

wyjęty spod prawa

ewentualnie bóstwo mieszkające

w trawie szelestem i dobrym słowem

bierzesz to pod uwagę?

A może jakieś bóstwo ziemi wzruszone

milczeniem srebrnym

da nam chwilę rozmowy - ziarna piasku

przesypywane z pustego w próżne?

Nie wiem, moja miła

widzę tylko dmuchawce

które byle tchnieniem rozsiewają się

a wszystko trwa, jak było zaplanowane

ręką demiurga pewną i zimną

przed nami i po nas

jakby brakło zwykłego miejsca

pod gwiazdą szumiącą…