W górę!

            Szedłem tą drogą, którą dreptałem nieskończoną ilość razy. A właściwie zastanawiam się, dlaczego znów zaczynam wpis od tych słów. Bo przecież często jest tak właśnie, że idę drogą. Albo tą wymyśloną, tą pośród traw, albo ścieżką gdzieś ponad chmurami. A czasami nawet pośród gwiazd, gdzie kiedyś zapalałem latarnię i gwiazdy migotały pośród czerni nocy. Nie wiem sam, czemu zaczynam w ten sposób wpis. Myślałem, że może chciałbym pokazać ruch, dzianie się – ale nie, nie o to chodzi. Więc może, że coś robię, nie tkwię tylko dniami i nocami w poezji, literaturze, języku i filozofii – ale nie, też nie chcę tego pokazać. Więc? Więc nie wiem. Chyba najbliższą mi jest myśl, że życie i droga, to jedno. Chyba żadna metafora nie przemówiła nigdy do mnie tak słodko, jak właśnie ta. I przeorała mój sposób patrzenia na życie, ludzi i inne sprawy. Ja mam swoją ścieżkę, Ty masz swoją. Ścieżki wiją się, zakręcają, meandrują, a czasem przecinają się. Bywa i tak, że łączą się mając wspólne imię, a czasem rozłączają. Idzie się tą swoją ścieżką patrząc na horyzont, patrząc pod nogi, patrząc w niebo. I tak ma właśnie być – patrzyć na to, co jest. A może napisać to wielką literą? Bo w samym słowie „jest” drzemie siła, potencjał i trwanie. Ja jestem, Ty jesteś…, a przez nas przepływa ta ogromna siła, która nas buduje i niszczy. A może to my sami siebie budujemy i niszczymy? Może to jest odpowiedź na to, co dzieje się z człowiekiem w człowieku, w tym mikrokosmosie zawieszonym pośród innych mikrokosmosów? A przecież idę tylko drogą, przy której rosną drzewa. Biała brzoza o liściach rozpaczających, nieposłuszny klon ze swoimi rozczapierzonymi liśćmi, lipa tak dobra, jak jej liście wycięte w serce. Powietrze faluje, wiatr wzburza tę zieleń, która się przelewa, pieni, szumi. Och, tak brakowało mi tego zielonego szumu. Tak brakowało mi tego powietrza niosącego w sobie drobiny pyłu tańczące na wietrze. Wiesz, czasem w drodze trzeba przystanąć, usiąść, pomyśleć. Zapatrzyć się na liście. Nie było ich, a jednak są. Urodziły się nie wiedzieć kiedy. Szumią, słyszysz? Szepczą. A może to szept gwiazdy, której iskra nie chce zgasnąć i ma kolor zielony. A może błękitny? Nie wiem. Jestem przecież w drodze i opada ze mnie życie godzina za godziną. Bezgłośnie, w ciszy. A ja trwonię ten czas na liście, na zielony przestwór, na niebo nad głową. I uśmiecham się, wiesz? Bo tam, gdzie kończy się śmiech, zaczyna uśmiech. Cenniejszy, lepszy. Jakbym znów na wysokościach zapalał gwiazdy swoją latarnią idąc swoją drogą. Tak po prostu.