Jaśminowe noce...

*          *          *
Nie wiem, czy spowiadać się

z szeptu nieprzyzwoitego,

kiedy dreszcz przebiega przez wargi

i parzy szyję tak nagle,

jakby ogień wędrował po ciele.

A może raczej z tego, że ukochałem

cztery wiatry  i ziemię,

która pachnie po deszczu,

i zapach jaśminu,

kiedy znikam przed światem.

A może moje wróżenie z mgły i lotu ptaków

milczenie, kiedy wieczór,

albo papieros od święta i łyk wódki,

świeca zapalona, by przywołać blask

w sobie odkryty?

A może sny jaśminowe

w pełni zanurzone blasku,

kiedy rodzi się pragnienie

sutków, delty ud, pośladków?

Jest jeszcze gorący chleb

z miękkim wnętrzem i chrupiącą

skórką pachnącą piecem,

i jest wędrowanie starymi ścieżkami

i rządki liter zachłannie czytane.

Więc kiedy klęknę na zielonej trawie,

kiedy będę milczał zamknij oczy

mieszkający w błękicie

bo przecież żyję

przecież żyję

    żyję…