Lawendowy lament...

            Zamieszkam w fiolecie, w zapachu starej szafy po babci, chcesz? Będę przeciągał się między wspomnieniami niemodnych swetrów, których szkoda wyrzucić i podkoszulków, które mogą się jeszcze przydać, kiedy płot będę malował, albo dach, albo piec czyścił. Tak, te prace banalne przecież, są esencją życia, jak koszenie trawy, odkurzanie, czy mycie podłogi. Więc zamieszkam pośród zapachu, który wsiąka powoli w drewno i rzeczy. Który wsiąka powoli we mnie. Starzeję się przecież i pociąga mnie coraz bardziej zapach lawendy, który powoli tłumi bunt we krwi. Patrzę w lustro i widzę, że to ja, który przeszedł daleką drogę. Te same szare oczy, ten sam półuśmiech, który można wziąć za zgodę na zło tego świata, te same usta niedotknięte wiotką, kobiecą dłonią. Przeczesuję włosy i jestem w tym ruchu sobą, ale włosy zaczynają bieleć. Chciałbym powiedzieć, że to od spaceru wśród gwiazd, ale prawda jest taka, że nigdy się tam już nie wybiorę, bo choć ciało mnie jeszcze nie zdradza i wierzę w jego siłę i gibkość, to chyba jednak za daleko, i nie mam komu przynieść blasku w dłoniach. Trudno jest się z tym pogodzić, ale lawendowy zapach łagodzi wszystko. Tak jak robiła to babcia siedząca przy stole obierając warzywa. Uśmiechała się wiedząc, że czas wygładzi we mnie wszystkie nierówności i kiedy zobaczę w swoim odbiciu pierwsze zmarszczki, wyprostuję się. A potem pewnie przygarbię obdarzając świat tym samym półuśmiechem zrozumienia i pobłażania. A chciałem z tym wszystkim skończyć i to był mój ostatni bunt, który wrzał we mnie. Nie udało się, więc pora zgodzić się na klepanie pacierzy i noc, którą uda się przespać bez wzdychania. Pora zgodzić się na zapach lawendy. Wyciągnę stary sweter powyciągany niemiłosiernie i siądę w ulubionym fotelu. Otoczy mnie fiolet i delikatne wspomnienia. A potem zamieszkam na dnie szafy starymi zdjęciami, na których świat wydawał się tak młody jeszcze, a dziadek podnosił mnie nad głową, bym mógł poznać smak przestrzeni. To nie był dobry dzień, ale mam zapach lawendy. Czujesz? Bunt się we mnie wypala, uśmiecham się. Tak, to dobry pomysł. Zamieszkam w fiolecie, w zapachu starej szafy po babci. Bo przecież nie wyciągniesz dłoni, by dotknąć moich ust. Nie wyciągniesz…