Loty błękitne...

Siedzę na murku wyłożonym klinkierowymi cegłami. Kiedy cień sięga tutaj, bije od niego przyjemny chłód. Lubię na nim siedzieć i patrzyć. Dawniej jeszcze bywało, że zapaliłem papierosa i wydawało mi się, że mógłbym tak cały dzień siedzieć i siedzieć. Ale słońce jest nieubłagane i nagrzewa cegły, które jeszcze długo oddają ciepło. Tak właściwie nie lubię tego widoku, bo i nie ma na co patrzyć. Boisko, parking, a za bramą ulica i osiedle, które rozsiadło się swoimi kolumnami żeber umarłego Lewiatana. Za plecami mam wielopoziomowy budynek szkoły, który wreszcie nie przypomina ula. Dziwnie smakować ciszę w takim miejscu. Niezwyczajnie. Nieoczekiwanie. Niecodzienne. Zupełnie jakbym nie umiał odciąć tej pępowiny, która łączy mnie z tym miejscem. Obserwuję, jak ktoś wchodzi i wychodzi, bo przecież wakacje nie oznaczają, ze instytucja zdechła sobie. Och, ruch trwa w najlepsze, stosy papieru mielone są w żarnach, pracowicie segregowane są dane i punkty i Bóg raczy wiedzieć, co jeszcze. Chodzę pustymi korytarzami jak we wnętrzu jakiegoś śpiącego stwora, a echo moich kroków odbija się od ścian. Pachnie kurzem, a kwiaty mrą z tęsknoty na parapetach. Powietrze stoi martwe, nieporuszone setkami nozdrzy i gardeł. Ostrożnie stawiam kroki. Jest cicho. Nie chcę mącić tego snu budynku, tego czasu, który zakrzepł. Wychodzę na powietrze i znów siadam na swoim murku. Oddycham, po prostu oddycham. Patrzę w niebo pochlapane obłokami i jest we mnie spokój. Już wszystko dobrze, już dobrze. Kolejny rok minął, kolejna kartka zapisana. Kolejni ludzie odeszli, którzy nie usiądą już na tych miejscach. Tak jak to było rok, dwa, trzy lata temu. Niektórzy zostaną w wątłej pamięci, inni zleją się w anonimową, szarą rzekę – jak w życiu. Kim ja dla nich byłem? Nie, nie chcę wiedzieć. Patrzę w niebo. Dobrze tak patrzyć w tę błękitną przestrzeń. Gdzieś tam pewnie u góry wieje wiatr, a jaskółki bawią się nim tnąc powietrze i napełniając je swoim piskiem. Widzę, jak kołują i zmieniają kierunek raz po raz, jak ćwiczą swoje skrzydła na wietrze, jak cieszą się słońcem i lotem. Skąd wiem? Wiem, po prostu wiem. Uśmiecham się do siebie i swoich myśli. Szeptam. Szeptam? Tak, chyba tak. Tak mi się zdaje…