Fale...

            Szum. Tu mieszkam, oddycham, i w nim szeptam swoje opowieści. Błękitny szum - czasami. Bo czasami złoty, albo i szary. Nie istnieją dla niego granice dnia i nocy. Dla mnie też, a jeśli już śpię, to krótko, ze snem zawiązanym na supeł, jakby żal mi było każdej chwili tego oddalenia w czasie. Bo wierzę w szum, wiesz? W ten szept słonej wody, który niepokoi. W fale, które tak podobne są do naszego życia. Tak, wiem, nie powinno się mówić o życiu, bo to banał. Życie po prostu trzeba przeżyć. Najlepiej jak się potrafi. Mocno, dokładnie. Dzień po dniu i noc po nocy smakując każde bicie zegara, każdą myśl i każde słowo, każde milczenie i zapatrzenie. Dlatego jestem tu, w wielkim szumie i patrzę na fale tak podobne do naszego życia. Rodzą się, ogromnieją, wzbierają, by potem posłuszne prądowi i wiatrom z hukiem zwalić się  w fontannie srebrnych kropel. I potem zniknąć, wtopić się w wielką wodę, w wielkie falowanie i w szum. Wiesz, zazdroszczę ludziom beztroski, z jaką codziennie w południe przynoszą swoje parawany, dzieci i dmuchane koła ratunkowe. A potem leżą popijając piwo, wypełniają szczelnie sezonowe smażalnie, stoją w kolejkach po gofry, lody i zapiekanki. Tyle w nich życia i świętej ignorancji. Tyle w nich dźwięków i głośnych słów – mój, moje. A ja nie umiem się tego nauczyć. Witam na plaży nowo narodzone słońce idąc przed siebie. I jestem tylko ja i morze, które szumi. Jest wiatr od morza, który osadza sól na moich dłoniach i  wargach. Są jeszcze morskie ptaki i wędrowne gołębie kołujące nad plażą, i jest moja wędrówka i obrazy, które noszę na  wewnętrznej stronie powiek. I jest mój szept, który skrada się za mną i splata z szumem fal. I jest wielka kołyska nieba kołysząca światem. I jest szum. Wielki szum…