Od(Nowa)

     Wypadałoby powiedzieć coś, na co zawsze miałem ochotę. Ale uwierz mi, uwierz, nie składa się. Bo choć jest miejsce takie, jak w snach, choć otacza mnie szum i złoto, to słowa nie składają się. Zupełnie jakby poezja gdzieś wyciekła ze mnie, a przecież miło by było przeczytać o rozwianych włosach, rozgrzanej skórze, spacerze brzegiem morza wśród krzyku mew. I niech tam, mógłby się trafić nawet zachód słońca, jako zwieńczenie leniwego popołudnia o świetle miękkim i słodkim. Można słuchać muzyki przeplatanej szumem morza, można opowiadać dobre historie, które gdzieś krążą po głowie. Ale tak nie jest. Jest tylko wędrówka i zdjęcia, jakbym koniecznie chciał każdą z tych chwil utrwalić. Co z tego, ze wychodzi to wszystko płaskie, niewymiarowe, zastygłe w chwili, która dawno przeminęła. Jest, tak zwyczajnie. Chciałbym Ci powiedzieć o złocie fal, które rozbijają się o siebie i o brzeg sypiąc kroplami. O czekaniu i dobrych myślach. O tylu rzeczach, o których się nie mówi, bo można się ich domyślić patrząc w oczy. Wtedy mijają wszystkie „muszę”, „może”, „ale”. A tak, siedzę na piasku gdzieś nad brzegiem morza i patrzę w dal, bo dal jest piękna. Milczę, bo milczenie jest najwyższą sztuką samotności. Tak, masz rację, są złote fale rozbijające się o brzeg. Tylko te nie są piękne. Są małe, nie mają swojej siły, swoich wysokich grzyw i garbów. Nie są już podobne do koni o spienionych grzywach. Trzeba wejść kawałek w głąb morza i wtedy dopiero można poczuć ich siłę i ich piękno i ruch, bezustanny ruch, kiedy suną do brzegu rozpryskując się bezwiednie. Nie da się ich fotografować z daleka. Wiesz, brak autentyczności zawsze mnie drażnił. Tak, nawet w zdjęciach, kiedy trzeba podejść, okrążyć, wyczuć światło, barwę, chwilę. Zupełnie jak w życiu, wiesz? Zupełnie jak w życiu. Zresztą spójrz na te fale, które biją w falochron, zupełnie jakby morze nie chciało być niczym ograniczone. A czy te fale nie przypominają Ci ludzi, którzy pojawili się przywiani wiatrem, by potem zniknąć, jakby ich zupełnie nie było? Tak, ja też tak znikam zapętlony w swoje marzenia i odkrywane prawdy. I wiesz, przyszło mi teraz na myśl, że siedzę na piasku z rozbitych klepsydr w miejscu, gdzie kończy się świat, a morze to łzy wylane nad jego niezrozumieniem. Tak, powinienem raczej śmiać się, patrzyć odważnie przed siebie i robić to, co teraz modne, czyli mówić sobie, że jest się dobrym człowiekiem, bo przecież karma wraca. Ale jakoś nie potrafię wytrzeć tych strużek słonej wody ze swoich policzków i przełknąć śliny w gardle fachowo zaciśniętym w supeł. Może dlatego przychodzę w swojej głupocie tu, by siąść na piasku i tylko patrzyć, a potem mieć sny splątane, słońcem, blaskiem i szumem. Wrzącym złotem alchemików. O ile lepiej byłoby być wędrownym gołębiem, który przysiada na brzegu morza, a potem kołuje; albo hałaśliwym albatrosem zatroskanym o jedzenie i lot, kiedy zawieje wiatr od zachodu. Późno już, wiesz? Trzeba mi wracać do pokoju, gdzie będę szeptać swoje modlitwy nabite na granatowy cierń nocy, a łuna będzie gasła powoli, kiedy wyjrzę z okna i zobaczę gwiazdy szumiące najdalszym morzem, najgłębszym oceanem – kosmosem. We mnie…