Świty...

- Co napisałeś na kartce? Weźmiesz mnie za rękę? Daleko idziemy?

- Napisałem: „Idziemy z Pchełką na wschód słońca, będziemy później”. Daj rękę, jeszcze kawałek. Jeszcze kilka falochronów.

-Dlaczego mówisz na mnie Pchełka, jestem Paulinka.

- Bo ja zawsze nazywam wszystko po swojemu. Zostałaś Pchełką Pchełko i tak już będzie zawsze. Czułem jej małą dłoń w swojej dużej, za dużej dłoni. Ufnie trzymała mnie wiedząc, że jestem duży i silny i znam drogę. Nie znałem, ale żeby patrzeć na wschód słońca nie trzeba znać drogi, wystarczy popatrzyć na jaśniejszą plamę na horyzoncie, na czerwoną poświatę, a potem wystarczy iść brzegiem morza.

- Dlaczego ludzie oglądają wschody słoneczka?

- Bo widzisz Pchełko, kiedy otwierasz oczy, to jest już rano, słońce wstało i świeci białym blaskiem, nie można na niego patrzeć, bo bolą oczy i jest to niezdrowe. A kiedy wstaje, jest inne. Złote, czasami czerwone, a czasami wcale go prawie nie widać. Dawniej wierzono, że kiedy słońce zachodzi, to umiera, a kiedy wschodzi, to rodzi się na nowo. Przegania noc, złe sny i wszystko się cieszy, że jest nowy dzień.

- A dlaczego nie ma wcale ludziów?

- Nie ma wcale ludzi. Bo śpią, bo mają urlopy, wakacje, bo dla nich jest za wcześnie.

- A dlaczego ty wujku nie śpisz?

- Bo lubię wstać, kiedy wszyscy śpią jeszcze i jest tak cicho, że słychać swoje kroki. Słychać szum morza i budzące się mewy. Bo lubię iść sam i trochę pomyśleć, wymyślić jakąś historyjkę, zrobić zdjęcia. A potem przyjść, kiedy wszyscy się budzą i ziewają i mają potargane włosy i śmieszne piżamki w króliczki.

- Ja mam taką piżamkę!

- No widzisz Pchełko, jak fajnie zapamiętałem. Chodź, usiądziemy tu, na piasku. Zaraz słońce wzejdzie. Siedziała i patrzyła na horyzont. Była podobna teraz do kamiennej figurki, w której żywe były tylko oczy. Była czekaniem.

- Jest, jest! Wujek, słońce, zobacz, jest kawałek!

- Tak, widzę. I jakiego jest koloru?

- Czerwone, ono jest czerwone! Jakie ładneee! I co teraz będzie?

- Teraz? Hmm… Widzisz, ono ma tam u siebie drabinę i powolutku na nią wchodzi. Ostrożnie, żeby nie spaść. Wygląda sobie na świat, patrzy, a tu Pchełka i wujek na plaży. No to myśli sobie, muszę wyjść dalej, żeby im się przypatrzyć. Zaraz całe wyjdzie. Zobacz, jak cieszą się mewy i w lesie zaczynają śpiewać ptaki.

- Wujek, ale ty jesteś kłamczuch, tam nie ma drabiny!

- Nie ma Pchełko, może coś pomyliłem.

Świat zalała łuna szybko nabierająca złotego blasku, piasek się ozłocił i woda rzucała refleksy. Nie mogłem jej tego powiedzieć, bo jeszcze była zbyt mała i ta myśl nie była jej potrzebna. Bo trzeba cenić każdy świt, jakby był ostatni. Wydaje się, że jest ich wiele, bardzo wiele ogarniętych codziennością, a tak naprawdę jest ich tak przeraźliwie mało. I choć każdy z nich jest podobny do siebie swoją niezmiennością narodzin słońca, to przecież każdy z nich jest inny.

- Wujku, nachyl się, coś ci muszę powiedzieć.

- Pchełko, nikogo nie ma na plaży, powiedz normalnie.

- Kiedy się wstydzę… Nachyliłem się i poczułem jej słowa łaskoczące moje ucho ciepłem i radością.

- Naprawdę? A wiesz, że ja Ciebie też?!

- No to dam ci buziaka… Auuuu!!!

- Co się stało??

- Nie ogoliłeś się, kujesz!!

- Ech…baby, wyrwało mi się..

- A weźmiesz mnie na barana? Proszę, proszę, proszę….

- Dobra, wsiadaj, idziemy do domu.

Świt pełniał. Złoto stawało się coraz bielsze. Nasz dziwny, zbyt długi cień przeskakiwał radośnie po piasku i falach. Szedłem z dziewczynką siedzącą mi na ramionach i śpiewającą piosenkę o zupie pomidorowej. Witkacy byłby zachwycony nierealnością tej chwili.

- Myślisz, że mama z tatą jeszcze śpią?

- No pewnie, wszyscy jeszcze śpią. Kupimy bułki i zrobimy śniadanie. Pewnie chcesz kakao?

- No wujek, ej! Tylko dzieciaki piją kakao. Ja chcę herbatę.

- OK, dla Pchełki herbata!

- Cha-cha-cha, a Krzysiu i Ola będą jedli owsiankę, dobrze im tak!