Zasnąć

- Znów patrzysz na motyle? Jej głos rozproszył mnie i choć był cichy, to motyl zwiał, jakby niewidzialna siła zdmuchnęła go z kwiatka.

- A wiesz, tak jakoś wyszło. Zabrakło światła i pora nieodpowiednia, więc łażę tam i z powrotem i stanąłem tutaj. I patrzę na motyle. Dużo ich. Za miesiąc prawie ich nie będzie, ich świat przestanie istnieć.

- A twój? Kiedy zabraknie światła, co zrobisz?

- Owinę się mrokiem i zasnę, a sny będę miał zielone, błękitne i złote. Może nawet srebrne. Przecież robię tak co roku. Stadium przetrwalnikowe, czekanie na zieleń. Wiesz, w ogrodach tego jeszcze nie widać, ale na tej łące trawy pospiesznie kwitną. Wszystko tak zaczyna się spieszyć i jednocześnie zaczyna się kruszyć, żółknąć, rozpadać w pył. Szybciej, szybciej i gwałtowniej, jakby wyścig do nietrwania właśnie się zaczął. Dlatego sycę oczy zielenią, kiedy jeszcze jest. Potem na chwilę pojawi się nawłoć, a potem buki zrobią się złote i czerwone. I znów będę stał na tych łąkach jak ostatni dureń dziwiąc się, gdzie się to wszystko podziało.

- Wszystko musi odejść i narodzić się od nowa – lepsze, piękniejsze…

- Nie, nie mów mi o cyklach, trwaniu i odchodzeniu. Jeszcze nie. Jeszcze chcę nasycić się zielenią i spokojnym światłem i motylami.

- Czemu tak je lubisz?

- Powiem Ci, bo nie mam siły nosić tego w sobie. Widzisz, oczy motyli nic nie znaczą. Nie odbija się w nich cały świat. Nie żegnają się z tobą mówiąc: „będzie dobrze, nie martw się”. A potem nie stają się puste, nieobecne, zanurzone w swój świat i swoje niebo. Albo nie będą mówiły o niekochaniu, o swojej drodze, o wszystkich przemilczeniach. Są puste, nie rozumiem ich. I wcale nie chcę zrozumieć.

- I co dalej?

- Dalej? Dalej jest zapominanie, rozmywanie się wszystkiego w czasie. Zostają tylko oczy, spojrzenie, słowa niewypowiedziane, ale łatwe do odczytania. Gówniane takie zapominanie, wiesz? Więc patrzę sobie na motyle, na trawę. Widzę, jak kołyszą się źdźbła i krople wody z nich opadają. I to jest dobre.

Stała obok mnie nic nie mówiąc. Tak jakby zabrakło jej pytań, tak jakby wiedziała, co jest we mnie. Zupełnie jakby nie była Śmiercią. A pszczoły pracowicie brzęczały, motyle fruwały, a od południa szły burzowe chmury. Ale na razie było jasno, gorąco i duszno. Milcząco. Ale nikomu to nie przeszkadzało…