Zadra...

      Nie powinienem był tam jechać, ale człowiek czasami robi wbrew sobie. Bo chce, bo musi, bo wydaje mu się, więc mnie się też wydawało, też musiałem, też chciałem. Było inaczej niż wtedy. Nie zapadał wczesny, zimowy zmierzch z anemicznym słońcem, nie było ciszy tak przejmującej, jakby to miejsce wstrzymało oddech. Nie było pytań, które wciąż i wciąż zadawałem sobie. I nie było strachu, który trzeba w sobie zgnieść. Pamiętam, że wszystko było szare, wyprane z kolorów i miałem ochotę zamknąć oczy i poczuć falowanie oceanu, bym wreszcie mógł zasnąć. Pamiętam, że siadłem wtedy na ziemi i było mi bardzo zimno, ale to było nieważne. Ważna była sucha paproć. Wyciągnąłem dłoń i zerwałem kilka liści, które kruszyły się i sypały próchnem minionego życia. Czułem w nieposłusznych palcach suchość i szelest i w ustach smak krwi z zagryzionych bezwiednie warg. Miałem przed sobą dowód, w co potrafią zmienić się słowa, które wypowiada się, by zabolały, by zraniły, by wymazały pamięć. By zabiły w człowieku iskrę, która nie może zgasnąć, bo przecież nie on ją rozpalił, a jedynie pozwolił, by rozrosła się paprocią i wypełniła zielonym morzem, które szumi na wietrze. Obiecałem sobie, że będę omijał to miejsce z daleka. Ale przecież daty pozostają datami i chciałem tam pojechać, zmierzyć się z sobą i swoim światem. Ze swoim oddechem i pamięcią. Z sobą samym. Zobaczyłem pośród innych drzew klon, który obsypany był żółtymi liśćmi. Mniejszy niż one, wydawał się szukać światła między koronami dębów i wysokich sosen, a słońce prześwietlało jego koronę. Paprocie jeszcze nie straciły koloru, nie zamieniły się w szelest. Patrzyłem, jak słońce przeskakuje z liścia na liść, jakby płonął ogień, jakby chciwe języki płomieni rozszalały się w tym miejscu. Dzisiaj nie zadawałem pytań. Nie musiałem. Znów oddychałem i znów mogłem opowiadać swoje światy i siebie samego. Wtedy nie potrafiłem, ale dziś płakałem. Bo czasem trzeba pozwolić łzom na to, by mogły płynąć. I ja pozwoliłem. Zaciśnięte gardło bolało, ale czułem, że żyję. Jeszcze i znów. I choć we mnie pozostała zadra, blizna, która zostanie ze mną na zawsze, to cieszyłem się, że jest. Jak inaczej mógłbym znów szeptać, czuć w powietrzu zapach sosen, jeziora, butwiejących liści? Jak inaczej mógłbym cieszyć się z własnego płaczu, szybkiego oddechu i muzyki w uszach? Życie trwa i to jest najlepsze, co mogło mi się przytrafić. Bo przecież wiosną paprocie znów wystrzelą w górę ponad trawę, a leśne ptaki powtórzą swoje nawoływania między liśćmi. Znów wiatr będzie spieniał drzewa i słońce będzie leniwe o poranku. Znów będę czytał Leśmiana i Tuwima, znów wspomnę Miłosza I Herberta. I będę pamiętał o słowach, które miały zabić...