Struna

           Do mojego nieba idzie się krętą dróżką. Nigdy na wprost i nigdy z górki, a zawsze z duszą na ramieniu, która ponagla. Mówię: cicho, uspokój się, nie dam rady prędzej, a ona swoje. Głupia ta dusza. Zużyta trochę i brudnawa, bo co nieco się w życiu widziało, ale miałem ją dotąd za przyzwoitą. Była cicho, tylko od czasu do czasu upominała się o towarzystwo. Tłumaczę jak dziecku, że nie może sama, że to nie tak, ale uparła się. Słuchaj, mówię, gdybyś tak trafiła na mordercę, gwałciciela, pedofila, cudzołożnika, kłamcę, oszusta albo i polityka? No, co byś zrobiła? Nic nie mówi, tylko się rozgląda, a zwłaszcza zerka w niebo i wzdycha. No aż żal serce ściska. Więc tłumacze dalej – przyjdzie czas, to sobie polecisz. Gdzie chcesz. Teraz jest teraz, a ty ciągniesz do nieba, a ja przecież tu na twardej ziemi, albo i na trawie, ale ciągle wśród żywych. Oddycham, patrzę. Chce mi się jeść, spać, kochać. A ona wzdycha i odwraca się z niesmakiem. Trudno z taką wytrzymać, więc żeby mieć to z głowy zagajam dalej. Słuchaj, a co byś tam robiła? Poleciałabym ja w niebo, głębokie i błękitne, pograła na promieniu i z innymi duszami leciała z wiatrem. A kiedy księżyc by wzeszedł, owinęła bym się ja wokół niego i tarzała w srebrnym pyle. Czasem bym patrzyła na lasy i wodę i dotykała liści, kiedy wiotkie są jeszcze i wiatr je głaszcze, by rosły. Może bym i ja z deszczem spadła na ziemię, a potem bym ja schła w słońcu, by znów polecieć w niebo. Siedzi zadowolona z tego, co powiedziała, więc myślę sobie, że jakoś dam radę. Biorę ją w dłonie, a ona ciepła, miła. Żal mi, ale skoro chce, niech leci. Wyciągam dłonie i rzucam w górę. Leć, leć, tam gdzie ci będzie lepiej. Opuszczam ręce i jakoś mi lżej bez niej, ale i pusto. Idę sobie drogą kamienistą, idę sobie przez pole do nieba. Powoli, swoim rytmem. Droga kręta i pod górkę, ale kto by się przejmował. Stanę, odpocznę, przepuszczę myśl przez głowę, albo i dwie. Słońce wyszło zza chmur, ale nie grzeje. Jest zimny wiatr grudniowy. Tylko niebo od zachodu jak kryształ. Pić mi się chce i już myślę nad wieczorem, jak siądę w fotelu i zapalę świeczkę. Włączę muzykę i pomyślę sobie o czym pomyślę. Nikt nie będzie narzekał, że śnią mi się piersi z różowymi sutkami i uda ocienione cieniem. Nikt nie sarknie, że piję wieczorem wino i że marzę o ustach gorących przy uchu. Nagle słyszę głosik. Oj znany, znany. Jęczy toto, a narzeka, że trudno o więcej. Diabli nadali, chcę skręcić, a nie mam gdzie, ścieżka wije się, kręci, ale ciągle idzie w górę. Podchodzę do gałęzi, gdzie wisi zaplątana ta bieda i płacze. Co tu robisz, mówię? A bo zimno i wiatr porwał i się stęskniło i katar ma. No to co było robić? Wziąłem w dłonie – faktycznie, przemarznięta, oczy spuchnięte i gada przez nos. I posadziłem na ramieniu, a ta swoim zwyczajem wtuliła się w szyję i mruczy. Dobrze ci? – pytam. Oj dobrze mi, dobrze. A narzekać będziesz? Nic nie mówi, bo pociąga nosem. Wyciągam chusteczkę – masz, wytrzyj ten nos. No i co z taką duszą robić? Nagle pyta: co robiłeś, jak mnie nie było? A szedłem sobie przed siebie. Lekko mi było, spokojnie. Aaa, nie było mnie chwilkę i już się puściłeś samopas? Pewnie o dupach i cyckach myślałeś jak cię znam. Chwili nie możesz wytrzymać, czekaj, przyjdziemy do domu, to mi zaraz odklepiesz kilka zdrowasiek. Byłam miła, ale teraz się skończyło… Nic nie powiedziałem. Czułem, jak nabiera ciepła od mojego ciała. W nogach też poczułem pewność jakąś. Czas wrócić do domu, czas wrócić. A niebo patrzyło na nas i pękało ze śmiechu…