Wiersz na koniec dnia...

Muszą mi wystarczyć dzisiaj tylko spodnie w kolorze nieba. Są twarde i prążkowane i rozgrzewają się od dotyku skóry. Lubię je. Lubię ich kieszenie, w które mogę włożyć ręce i tych kilka drobniaków, kiedy się spieszę. I moje gwiazdy na niebie - moje nity przy kieszeniach. Kiedy idę korytarzem patrząc w szare płytki, miga mi lewe niebo i zaraz odpowiada mu prawe. Lewe, prawe, lewe, prawe, byle do przodu. Nie stać mnie dziś na inny błękit. Nie stać mnie na zadarcie głowy w górę, więc karmię się tym, co mam. Karmię się hałasem, śmiechem ludzi, którzy za chwilę wyjdą popatrzeć na słońce i skosztować mrozu. A dla mnie zostanie tylko ciemność wieczoru, kiedy spodnie nabiorą atramentowej barwy, a w kieszeniach zamieszka ciemność i Bóg. Włożę go jak kartkę w tylną kieszeń i będę wędrował przez noc. Niech się nasyci ciepłem mojego ciała i pracą mięśni. Niech pozna, czym jest skrzypienie śniegu i jadowite światło latarni. Bo mówią, że Bóg uczy się nas czytając każdą duszę z osobna. Niech więc z nieba moich spodni spojrzy na ludzi spieszących do domu, robiących zakupy i niech posłucha brzęczenia kas sklepowych groźnych, jak anioły z mieczami ognistymi. A może pokażę mu cień, który rzucają drzewa, kiedy słońce zaświeci? Siądzie sobie w oknie i będzie kiwał głową z uśmiechem dobrze wykonanej roboty, a ja będę mówił o kierunku rozwoju bohatera dziewiętnastego wieku w kontekście „Pana Tadeusza”. A kiedy tchu mi braknie, to zaśmieje się w swoją białą brodę wiedząc, że moje słowa, jak płatki śniegu krążące, moje słowa, jak chmury na niebie, moje spodnie, jak niebo błękitne. I zamiast mi dać okruch czyjegoś serca, dmuchnie w dłonie i napiszę nowy wiersz w ciszy, kiedy przyjadę do domu. Oktostychy z tęsknoty i wiatru, oktawy kruche, jak gotyk. Nierówna taka wymiana, ale z Nim się nie dyskutuje tylko zapala świeczkę. Bo wiersze lubią płomień. Tak, On dobrze wie, że wiersze lubią samotność nad czystą kartką z cieniem ręki. Albo smugą krwi. Do wyboru…